غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جان ای جان ز عشق دانهٔ دو جهان میان دام جان ای جان

2 مکن در قبهٔ زنگار اوصاف حروف او را چو عشق عافیت پخته چو کارم خام جان ای جان

3 به قهر از دست او بستان حروف کلک صورت را به لطف از لوح او بستر تمامی نام جان ای جان

4 چو روی خویش خرم کن یکی بستان طبع ای بت چو زلف خویش در هم زن همه ایام جان ای جان

1 ای برادر در ره معنی قدم هشیار زن در صف آزادگان چون دم زنی بیدار زن

2 شو خرد را جسم ساز و عقل رعنا را بسوز تیغ محو اندر سرای نفس استکبار زن

3 گردن اندر راه معنی چند گه افراشتی تیغ معنی را کنون بر حلق دعوی دار زن

4 گامزن مردانه وار و بگذر از موت و حیات از دو کون اندر گذر لبیک محرم وار زن

1 خانهٔ طاعات عمارت مکن کعبهٔ آفاق زیارت مکن

2 امهٔ تلبیس نهفته مخوان جامهٔ ناموس قضاوت مکن

3 قاعدهٔ کار زمانه بدان هر چه کنی جز به بصارت مکن

4 سر به خرابات خرابی در آر صومعه را هیچ عمارت مکن

1 جانا اگر چه یار دگر می‌کنی مکن اسباب عشق زیر و زبر می‌کنی مکن

2 گویی دگر کنم مگرم کار به شود حقا که کار خویش بتر می‌کنی مکن

3 منمای روی خویش بهر ناسزا از آنک خود را بگرد شهر سمر می‌کنی مکن

4 بر گل ز مشک ناب رقم می‌کشی مکش هر مشک را نقاب قمر می‌کنی مکن

1 ای ز آب زندگانی آتشی افروخته واندر او ایمان و کفر عاشقان را سوخته

2 ای تف عشقت به یک ساعت به چاه انداخته هر چه در صد سال عقل ما ز جان اندوخته

3 ای کمالت کمزنان را صبرها پرداخته وی جمالت مفلسان را کیسه‌ها بردوخته

4 گه به قهر از جزع مشکین تیغها افراخته گه به لطف از لعل نوشین شمعها افروخته

1 ای شوخ دیده اسب جفا بیش زین مکن ما را چو چشم خویش نژند و حزین مکن

2 ای ماه روی بر سر ما هر زمان ز جور چون دور آسمان دگری به گزین مکن

3 مهری که خود نهاده‌ای آن مهر بر مدار مهری که خود نموده‌ای آن مهر کین مکن

4 گه چون خدای حاجت ما ز آستان مساز گه چون خلیفه نایب ما ز آستین مکن

1 گر رهی خواهی زدن بر پردهٔ عشاق زن من نخواهم جفت را از جفت بگذر طاق زن

2 این سخن بگذشت از افلاک و از آفاق نیز قصهٔ افلاک را بر تارک آفاق زن

3 خواجگی در خانه نه پس آب را در خاک بند مهتری بر طاق نه پس آتش اندر طاق زن

4 جرعه‌ای درد صفا در ریز بر اصحاب درد خرقه پوشان ریا را بر قفا مخراق زن

1 قومی که به افلاس گراید دل ایشان جز کوی حقیقت نبود منزل ایشان

2 وقتی که شود کار برایشان همه مشکل جز باده بگو حل که کند مشکل ایشان

3 گر چند قدیمست خلاف گل و آتش با آتش عشق‌ست موافق گل ایشان

4 با قافلهٔ مفلسی و مرحلهٔ عشق جز بار ملامت نکشد محمل ایشان

1 ساقیا برخیز و می در جام کن در خرابات خراب آرام کن

2 آتش ناپاکی اندر چرخ زن خاک تیره بر سر ایام کن

3 صحبت زنار بندان پیشه‌گیر خدمت جمشید آذرفام کن

4 با مغان اندر سفالی باده خور دست با زردشتیان در جام کن

1 ای گشته ز تابش صفای تو آیینهٔ روی ما قفای تو

2 بادست به دست آب و آتش را با صفوت و نور خاکپای تو

3 با تو چه کند رقیب تاریکت بس نیست رقیب تو ضیای تو

4 خود قاف ز هم همی فرو ریزد از سایهٔ کاف کبریای تو