قصاید در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 ای منزل ماه علمت، اوج ثریا روی ظفر از آیینه تیغ تو پیدا

2 چون تیغ تو بذل تو گرفته همه عالم چون صیت تو عدل تو رسیده به همه جا

3 گر سپهت خال زند بر رخ خورشید موج کرمت آب کند زهره دریا

4 در آخر منشور ابد عهد تو تاریخ در اول احکام ازل نام تو طغرا

1 ای عید رخت کعبه دل اهل صفا را هر لحظه صفایی دگر از روی تو ما را

2 تو کعبه حسنی و سر زلف تو حرم روح قدس را در موقف کون تو مفام اهل صفا را

3 لبیک زنان بر عرفات سر کویت صد قافله جان منتظر آواز درآرا

4 در آرزوی زمزم آتش وش لعلت جان هر نفسی بر لب خشک آمده ما را

1 آب آتش رنگ ده ساقی که می‌بخشد صبا خاک را پیرانه سر پیرایه عهد صبا

2 فرش خاکی می‌برد اجرام علوی را فروغ روح نامی می‌دهد ارواح قدسی را صفا

3 از طراوت می‌پذیرد آسمان عکس زمین وز لطافت می‌نماید بر زمین رنگ سما

4 عکس رخسار گل و گلبانگ بلبل می‌دهد گلشن نیلوفری را گونه گون برگ و نوا

1 ای قبله سعادت و ای کعبه صفا جای خوشی و نیست نظیر تو هیچ جا

2 هر طاقی از رواق تو، چرخی زمین ثبات هر خشتی از اساس تو، جامی جهان نما

3 در ساحت تو مروخه جنبان بود، شمال در مجلس تو مجمره گردان بود، صبا

4 از جام ساقیان تو خورشید را، فروغ وز ساز مطربان تو ناهید را، نوا

1 ای غبار موکبت چشم فلک را توتیا خیر مقدم، مرحبا «اهلاً و سهلاً» مرحبا

2 رایت رایت، به پیروزی چو چتر آفتاب سایه بر ربع ربیع انداخت از «بیت الشتا»

3 باز چتر سایه‌ بر نسرین چرخ انداخته فرخ و میمون شده، فی ظله بال هما

4 آفتابت در رکاب، و مشتری در کوکبه آسمان زیر علم، ماه علم خورشید سا

1 قدم نه بر سر هستی که هست این پایه ادنی ورای این مکان جاییست عالی، جای توست آنجا

2 رها کن جنس هستی را، به ترک خود فروشی کن که در بازار دین خواهند زد بر رویت این کالا

3 اساس عالم بالا برای تست و تو غافل تو قدر خود نمی‌دانی که دارای منصب والا

4 تو از افلاک بالایی نگفتم زیر بالایی اگر زیر فلک باشد چه باشد زیر تا بالا

1 زکان سلطنت لعلی سزای تاج شد، پیدا که لولو با همه لطف از بن گوشش شود، لالا

2 مهی گشت از افق طالع که پیش طالع سعدش کمر چون توامان بسته است، خورشید جهان‌آرا

3 قضا تا مهد اطفال فلک را می‌دهد جنبش نخوابانید ازین ماهی، درین گهواره مینا

4 قبای اطلس گردون، به قد قدرش اربودی بریدندی قماط او، ازین نه شفه والا

1 ای که روی تو به صدبار، ز گل تازه‌ترست از حیایت به عرق، روی گل تازه‌ترست

2 یا رب این شعر سیاه تو چه خوش بافته‌اند! کش حریر سمن و اطلس گل آسترست

3 برقع عارض تو عافیت دلها بود عافیت باز بر افتاده دور قمرست

4 سر راز سر زلفت نگشود است کسی ظاهرا بویی از آن برده نسیم سحرست

1 باز این منم که دیده بختم منورست زان خاک ره، که سرمه خورشید انوار است

2 باز این منم که قبله گهم ساخت آسمان زان آستان که قبله خاقان و قیصر است

3 باز این منم نهاده سر طوع و بندگی در پای این سریر که با عرش همسر است

4 باز این منم برابر این کعبه کز جلال با منتهای سدره مقامش برابر است

1 سقی الله لیلا، کصدغ الکواعب شبی عنبرین خال مشکین ذوایب

2 فلک را به گوهر مرصع، حواشی هوا را به عنبر مستر، جوانب

3 درفش بنفش سپاه حبش را روان در رکاب از کواکب مواکب

4 برآراسته گردن و گوش و گردون شب از گوهر شب چراغ کواکب