آمد سحری ندا ز میخانه ما از سلمان ساوجی رباعی 1
1. آمد سحری ندا ز میخانه ما
کای رند خراباتی دیوانه ما
ای آنکه تو طالب خدایی به از سلمان ساوجی رباعی 2
1. ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ
از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا
با باد، دلم گفت که بادا از سلمان ساوجی رباعی 3
1. با باد، دلم گفت که بادا بادا
با یار بگو و هر چه بادا بادا
جز نقش تو در نظر نیامد ما از سلمان ساوجی رباعی 4
1. جز نقش تو در نظر نیامد ما را
جز کوی تو رهگذر نیامد ما را
از عهد و وفا هیچ خبر نیست از سلمان ساوجی رباعی 5
1. از عهد و وفا هیچ خبر نیست تو را
جز وعده و دم هیچ دگر نیست تو را
با طبع لطیف از در لطف در از سلمان ساوجی رباعی 6
1. با طبع لطیف از در لطف در آ
با نفش غلیظ ز ره جور میا
گفتم که مگر به اتفاق اصحاب از سلمان ساوجی رباعی 7
1. گفتم که مگر به اتفاق اصحاب
در موسم گل ترک کنم باده ناب
درد آمد و گرد من ز هر سو بنشست از سلمان ساوجی رباعی 8
1. درد آمد و گرد من ز هر سو بنشست
گه بر سرو چشم و گاه بر رو بنشست
اشکم ز رخ تو لاله رنگ آمده از سلمان ساوجی رباعی 9
1. اشکم ز رخ تو لاله رنگ آمده است
پای دلم از دلت به سنگ آمده است
من با کمر تو در میان کردم از سلمان ساوجی رباعی 10
1. من با کمر تو در میان کردم دست
پنداشتمش که در میان چیزی هست
دیدیم که این دایره بی از سلمان ساوجی رباعی 11
1. دیدیم که این دایره بی سر و بن
انگیخت بسی جور نو از دور کهن
تا با شدم این جان گرامی از سلمان ساوجی رباعی 12
1. تا با شدم این جان گرامی در تن،
خواهم به غم عشق تو جان پروردن