رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 تا کی پی هر نگار مهوش، سلمان، گردی چو سر زلف مشوش، سلمان؟

2 گر طلعت شاهد قناعت بینی زلفش به کف آر و خوش فروکش سلمان

1 در معرض رویت قمر آمد بشکست در رشته لعلت شکر آمد به شکست

2 موی تو ز بالا به قفا باز افتاد ناگاه سرش بر کمر آمد به شکست

1 از جام توام بهره خمار آمد و بس وز باغ توام نصیب خار آمد و بس

2 از هر چه در آید به نظر مردم را در ددیده من خیال یار آمد و بس

1 دل با رخ تو سر تعشق دارد چون سوختگان داغ تشوش دارد

2 در وجه رخ تو جان نهادیم نه دل کان وجه به نازکی تعلق دارد

1 چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود، یک ذره نه کم شود نه خواهد افزود،

2 آسوده ز هر چه نیست می‌باید زیست و آزاد ز هر چه هست می‌باید بود

1 گل بین که دریدند همه پیرهنش کردند برهنه بر سر انجمنش

2 در چوب شکافتند همه پیرهنش کردند به صد پاره میان چمنش

1 این ابر نگر خیمه بر افلاک زده صد نعره شوق از دل غمناک زده

2 از دست زلیخای هوا یوسف گل بر پیرهن حریر صد چاک زده

1 ای داده غمت بباد جانم چو شمع تا کی ز غمت اشک فشانم چون شمع؟

2 گر می‌کشی‌ام بکش که خود را همگی من با تو نهاده، در میانم چون شمع

1 زیر و زبر چشم ترا بس موزون نقاش ازل سه خال زد غالیه گون

2 پندار که در شب فراز عینت دو نقطه یا نهاد و یک نقطه نون

1 از دوست مرا چون نگریزد چه کنم؟ هر عذر که گویم نپذیرد چه کنم؟

2 آهو صفتم گرفت صحرای غمش چون دوست مرا به سگ نگیرد چه کنم؟