رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 آمد سحری ندا ز میخانه ما کای رند خراباتی دیوانه ما

2 برخیز که پر کنیم پیمانه ز می زآن پیش که پر کنند پیمانه ما

1 ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا

2 اول به خود آ چون به خود آیی به خدا کاقرار نمایی به خدایی به خدا

1 با باد، دلم گفت که بادا بادا با یار بگو و هر چه بادا بادا

2 کآن کس که مرا ز صحبتت کرد جدا شب با غم و رنج روز بادا بادا

1 جز نقش تو در نظر نیامد ما را جز کوی تو رهگذر نیامد ما را

2 خواب ار چه خوش آید همه را در عهدش حقا که به چشم در نیامد ما را

1 از عهد و وفا هیچ خبر نیست تو را جز وعده و دم هیچ دگر نیست تو را

2 سازند کمر به دست عشاق به ناز چون است کز این دست کمر نیست تو را

1 با طبع لطیف از در لطف در آ با نفش غلیظ ز ره جور میا

2 در هیزم و گل تاملی کن که جهان آن را به تبر شکافت و این را به صبا

1 گفتم که مگر به اتفاق اصحاب در موسم گل ترک کنم باده ناب

2 بلبل ز چمن نعره زنان داد جواب کای بیخبران برگ گل و ترک شراب؟

1 درد آمد و گرد من ز هر سو بنشست گه بر سرو چشم و گاه بر رو بنشست

2 چون دولت کار او به پایان برسید آمد به ادب به هر دو زانو بنشست

1 اشکم ز رخ تو لاله رنگ آمده است پای دلم از دلت به سنگ آمده است

2 آمد دل و در کنج دهانت بنشست مسکین چه کند ز غم به تنگ آمده است

1 من با کمر تو در میان کردم دست پنداشتمش که در میان چیزی هست

2 پیداست کز آن میان چه بر بست کمر تا من ز کمر چه طرف بر خواهم بست