قطعات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 اول آن است که چون نیت عزلت دارد بنده زین دایره جمع جدا خواهد بود

2 گوشه خانه‌ای امروز وطن خواهد ساخت کش خداوند جهان خانه خدا خواهد بود

3 مدتی مالک ملک شعرا بود بحق این زمان جامع جمع فقرا خواهد بود

4 پیش ازین در پی مخلوق به سر می‌گردید بعد ازین بر در معبود به پا خواهد بود

1 چون سر چاه بلا باز شود بر یعقوب حال پیراهن یوسف همه پوشیده شود

2 باش تا دولت ایام وصال آید باز بوی پیراهنش از مصر به کنعان شنود

1 ای وزیری که فلک حلقه به گوش در توست خود فلک را چه دری بهتر ازین می‌باید

2 پرتو رای تو را دید خرد گفت مرا چه مبارک سحری بهتر ازین می‌باید

3 توامان چون ز غلامان کمر بسته توست بر میانش کمری بهتر ازین می‌باید

4 خواست تا جلوه دهد دست تو طاووس ضمیر لیکنش بال و پری بهتر ازین می‌باید

1 شنودم که می‌گفت بشوده به شیخ که احوال حاجی است در اضطراب

2 چه من دوش خوابی عجب دیده‌ام که سیلی در آمد ز کوه زراب

3 عمارات حاجی و پالانهاش همی برد و می‌کرد یکسر خراب

4 یکی از خبیثان شهر این سخن به جایی رسانید و دادش جواب

1 ای جهانبشخ جوانبختی که اهل فضا را جز جنابت در جهان امروز استظهار نیست

2 نو عروس تازه روی فتح را در روز عرض جز به خون دشمنت گلگونه رخسار نیست

3 با عیار جوهر رای جهان آرای تو آفتاب زر فشان را گرمی بازار نیست

4 کیست آنکو با تو پا بیرون نهاد از دایره کو به کار خویشتن سرگردان تر از پرگار نیست

1 آصف ثانی رشیدالحق والدین آنکه هست آسمان عکسی ز روی عالم آرای شما

2 صاحبا از ماجرای حال خود من شمه‌ای عرض خواهم داشت بر رای اعلای شما

3 زان سبب بالای گردون خم شد اندر قدر صدر کو به عکس راستی بنشست بالای شما

4 هر کجا عزم تو پای مردی آرد در رکاب جز رکاب آنجا که دارد در جهان پای شما

1 فراز تخت معانی چو کوس فضل زنم سبق ز جمله اقران خود مرا باشد

2 عنایت و کرمت گر شود پذیر فتار سپهر در صدد بندگان ما باشد

3 برای یک دو سه بی دست و پای گاه سخن مرا چه رنجه کنی این سخن روا باشد

4 که از مکاره عنف توام عنا آمد هم از مکارم لطف توام شفا باشد

1 هدهد نامه رسان تاج کرامت بر سر نامه‌ای دوش به سلمان ز سلیمان آورد

2 سحری پیک نسیم آمد و از خاک درش مردم چشم مرا کحل سپاهان آورد

3 یا ایاز طرف بارگه محمودی مژده مرحمت و تحفه احسان آورد

4 آن نبی خلق که نامش چو نبی محمود است با وجود عظمت یاد ز سلمان آورد

1 ای شهنشاهی که این چرخ مقوس روز رزم طایران فتح را از پر تیرت بال کرد

2 طینت پاک تو را از جوهر عقل آفرید آن خداوندی که شخص آدم از صلصال کرد

3 گرد خیلت را ظفر در چشم دولت سرمه کرد ظل چترت را فلک بر روی دولت خال کرد

4 دست تو ابواب آمال خلایق کرد باز دامن خواهندگان از مال مالامال کرد

1 شها قمری طوق‌دار تو آمد که تا آستان بوسد و باز گردد

2 اگر هست ره تا چو دولت در آید وگر نیست چون بلا باز گردد