نور چشمی و به مردم، نظری از سلمان ساوجی غزل 13
1. نور چشمی و به مردم، نظری نیست تو را
آفتابی و بخاکم، گذری نیست، تو را
محتسب گوید: که بشکن، ساغر از سلمان ساوجی غزل 14
1. محتسب گوید: که بشکن، ساغر و پیمانه را
غالباً دیوانه می داند، من فرزانه را
اگر حسن تو بگشاید، نقاب از سلمان ساوجی غزل 15
1. اگر حسن تو بگشاید، نقاب از چهره دعوی را
به گل رضوان بر انداید، در فردوس اعلی را
یارب به آب این مژه اشکبار از سلمان ساوجی غزل 16
1. یارب به آب این مژه اشکبار ما
کان سرو ناز را، بنشان در کنار ما
ره، خرابات است و درد سالخورده، از سلمان ساوجی غزل 17
1. ره، خرابات است و درد سالخورده، پیر ما
کس نمی‌داند به غیر از پیر ما، تدبیر ما
من کیستم؟ تا با شدم، سودای از سلمان ساوجی غزل 18
1. من کیستم؟ تا با شدم، سودای دیدار شما
اینم نه بس کاید به من، بویی ز گلزار شما؟
قبله ما نیست، جز محراب ابروی از سلمان ساوجی غزل 19
1. قبله ما نیست، جز محراب ابروی شما
دولت ما نیست، الا در سر کوی شما
بی‌گل رویت ندارد، رونقی از سلمان ساوجی غزل 20
1. بی‌گل رویت ندارد، رونقی بستان ما
بی حضورت، هیچ نوری نیست، در ایوان ما
نوبهار و عشق و مستی، خاصه از سلمان ساوجی غزل 21
1. نوبهار و عشق و مستی، خاصه در عهد شباب
می‌کند، بنیاد مستوری مستوران، خراب
چشمه چشم من از سرو قدت یابد، از سلمان ساوجی غزل 22
1. چشمه چشم من از سرو قدت یابد، آب
رشته جان من از، شمع رخت دارد، تاب
چشمم از پرتو خورشید رخت، از سلمان ساوجی غزل 23
1. چشمم از پرتو خورشید رخت، گیرد آب
رویت از آتش اندیشه دل یابد تاب
جمال خود منما، جز به دیده از سلمان ساوجی غزل 24
1. جمال خود منما، جز به دیده پر آب
روا مدار، تیمم به خاک، در لب آب