رباعیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 ماییم که داغ دل ما ناسور است از پای فتاده ایم و منزل دور است

2 احوال خود از کسی چه پنهان داریم چون زلف، پریشانی ما مشهور است

1 ابروی تو از غمزه دگر پر گره است تیری انداز چون کمان به زه است

2 هر عضوم ازو، جدا نشاطی دارد در دل عشق تو چون عروسی [به] ده است

1 حال دلم از طرز نوایم پیداست سودا زده ام، ز هر ادایم پیداست

2 در راه تو چون خامه ی بی پروایان آشفتگی ام ز نقش پایم پیداست

1 ای بلبل خوش نغمه، مکان تو کجاست آتشکده ی آه و فغان تو کجاست

2 تا چند درین چمن سراغ تو کنیم عنقا نه ای، آخر آشیان تو کجاست

1 حاسد که همه دعوی لافش پوچ است از مغز حیا، چو نافش پوچ است

2 از طبع زبان دراز، معنی مطلب شمشیر کشیده را غلافش پوچ است

1 خواجه نکند نظر به سوی حلوا گویی هرگز ندیده روی حلوا

2 در خانه ی زین هنوز اگر پای نهد اسبش مگسی شود به بوی حلوا

1 تا چند به هر بزم که می خوانندت از صدرنشینی چو مگس رانندت

2 ای خانه خراب، مهره ی نرد نه ای جایی بنشین که بر نخیزانندت

1 ای ابر، به گلزار تمنا بازآ جای تو چمن بود، ز صحرا بازآ

2 اورنگ صدف صفا ندارد بی تو ای گوهر شهوار به دریا بازآ

1 تشویش سفر با دل ناشاد بد است با دست تهی چو کار افتاد بد است

2 راضی شده ام به قرض هم گر باشد می دانم اگرچه قرض بغداد بد است

1 ای کرده جفای آسمان دلگیرت مگریز که سودی ندهد تدبیرت

2 بنشین که ز نقش پا به هرگام زدن یک حلقه فزون می شود از زنجیرت