رباعیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 دل را دانم چو باغم عشقش ساخت جان نیز چو شمع زاشتیاقش بگداخت

2 از خود خبرم نباشد آری هر کس کورا نشناخت خویشتن را نشناخت

1 در بزم تو دورای گل خود روی دو رنگ تا کی بودم چو غنچه خون در دل تنگ؟

2 با دیده ی تر گهی بسوزم چون شمع با قامت خم گهی بنالم چو چنگ

1 صد بار اگر به تیغ کین می کشدم غم نیست که یار نازنین می کشدم

2 خونم ریزد لیک برای دل غیر بهر دل آن می کشد این می کشدم

1 هر لحظه دل از یکی است خشنود مرا گویی بت تازه ایست مقصود مرا

2 ای کاش فزون نبود دلبر ز یکی با آنکه هزار دل فزون بود مرا

1 دلاک به شغل سر تراشی بر من وز خون سر آغشته بود پیکر من

2 من دست طمع کشیده ام از سر خویش او دست نمی کشد هنوز از سر من

1 چون گشت به پا قصر شهنشاه زمین شاهان به جنابش همه سودند جبین

2 زین قصر زمین یافت شرافت که چنین خم گشت به تعظیم زمین عرش برین

1 با غیر ترا یار نمیدانستم در بزم تواش بار نمیدانستم

2 میدانستم که خواهی ام کشت اما بهر دل اغیار نمیدانستم

1 در بزم رقیب ای زتوام سوز فراق وصلت بتر از درد غم اندوز فراق

2 هر کس به فراق کرد یاد شب وصل من در شب وصل آرزو روز فراق

1 با همچو خودی نرد محبت چون باخت چون من خود را به ششدر عشق انداخت

2 اکنون شده نازک دلش از آتش عشق آری شود، آبگینه چون سنگ گداخت

1 از عشق کسی کار تو از کار شده است مانند دل من دلت افگار شده است

2 هم روز تو چون زلف تو گردیده سیاه هم جسم تو چون چشم تو بیمار شده است