گویند آن را که چون گل آراسته است از سحاب اصفهانی رباعی 13
1. گویند آن را که چون گل آراسته است
و آن را که قدش چو سرو نو خاسته است
دل را دانم چو باغم عشقش ساخت از سحاب اصفهانی رباعی 14
1. دل را دانم چو باغم عشقش ساخت
جان نیز چو شمع زاشتیاقش بگداخت
غیر از تو بساط عیش آراسته است از سحاب اصفهانی رباعی 15
1. غیر از تو بساط عیش آراسته است
در آتش رشک جان من کاسته است
گیرم دایم بدوستی دل را خوست از سحاب اصفهانی رباعی 16
1. گیرم دایم بدوستی دل را خوست
او را و مرا چه سودی از عادت اوست؟
شوخی که کند طره پریشان به عبث از سحاب اصفهانی رباعی 17
1. شوخی که کند طره پریشان به عبث
از دور زمن برد دل و جان به عبث
میخواست فلک که خوارو زارم بکشد از سحاب اصفهانی رباعی 18
1. میخواست فلک که خوارو زارم بکشد
وز محنت و درد بی شمارم بکشد
هرگز گله از غیر نفاق تو نکرد از سحاب اصفهانی رباعی 19
1. هرگز گله از غیر نفاق تو نکرد
جز وصف وفا شکر وفاق تو نکرد
گردید زدور لمعه ی نور پدید از سحاب اصفهانی رباعی 20
1. گردید زدور لمعه ی نور پدید
زان نور که شد به وادی طور پدید
ابر گریان که در چمن می خندد از سحاب اصفهانی رباعی 21
1. ابر گریان که در چمن می خندد
برق خندان که بی دهن می خندد
مانند شمایلت شمایل نشود از سحاب اصفهانی رباعی 22
1. مانند شمایلت شمایل نشود
دل نیست که بر رخ تو مایل نشود
از توبه چو تازه گشت ایمانم باز از سحاب اصفهانی رباعی 23
1. از توبه چو تازه گشت ایمانم باز
دل کرد از آن توبه پشیمانم باز
ای از غم تو ناله ی زار همه کس از سحاب اصفهانی رباعی 24
1. ای از غم تو ناله ی زار همه کس
ای از تو سیاه روزگار همه کس