گویند آن را که چون گل از سحاب اصفهانی رباعی 13
1. گویند آن را که چون گل آراسته است
و آن را که قدش چو سرو نو خاسته است
دل را دانم چو باغم عشقش از سحاب اصفهانی رباعی 14
1. دل را دانم چو باغم عشقش ساخت
جان نیز چو شمع زاشتیاقش بگداخت
غیر از تو بساط عیش آراسته از سحاب اصفهانی رباعی 15
1. غیر از تو بساط عیش آراسته است
در آتش رشک جان من کاسته است
گیرم دایم بدوستی دل از سحاب اصفهانی رباعی 16
1. گیرم دایم بدوستی دل را خوست
او را و مرا چه سودی از عادت اوست؟
شوخی که کند طره پریشان از سحاب اصفهانی رباعی 17
1. شوخی که کند طره پریشان به عبث
از دور زمن برد دل و جان به عبث
میخواست فلک که خوارو از سحاب اصفهانی رباعی 18
1. میخواست فلک که خوارو زارم بکشد
وز محنت و درد بی شمارم بکشد
هرگز گله از غیر نفاق از سحاب اصفهانی رباعی 19
1. هرگز گله از غیر نفاق تو نکرد
جز وصف وفا شکر وفاق تو نکرد
گردید زدور لمعه ی نور از سحاب اصفهانی رباعی 20
1. گردید زدور لمعه ی نور پدید
زان نور که شد به وادی طور پدید
ابر گریان که در چمن می از سحاب اصفهانی رباعی 21
1. ابر گریان که در چمن می خندد
برق خندان که بی دهن می خندد
مانند شمایلت شمایل از سحاب اصفهانی رباعی 22
1. مانند شمایلت شمایل نشود
دل نیست که بر رخ تو مایل نشود
از توبه چو تازه گشت ایمانم از سحاب اصفهانی رباعی 23
1. از توبه چو تازه گشت ایمانم باز
دل کرد از آن توبه پشیمانم باز
ای از غم تو ناله ی زار از سحاب اصفهانی رباعی 24
1. ای از غم تو ناله ی زار همه کس
ای از تو سیاه روزگار همه کس