رباعیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 ابر گریان که در چمن می خندد برق خندان که بی دهن می خندد

2 آن بر من و حال زار من می گرید وین بر من و روزگار من می خندد

1 هر قدر به بزم دوش بنواخت مرا از آتش غم چو شمع بگداخت مرا

2 کز لطف زیاد یار بیگانه شناس معلوم بشد که هیچ نشناخت مرا

1 شوخی که کند طره پریشان به عبث از دور زمن برد دل و جان به عبث

2 اکنون که به نزدیک من آمد دیدم هم این به عبث دادم و هم آن به عبث

1 از توبه چو تازه گشت ایمانم باز دل کرد از آن توبه پشیمانم باز

2 پیمان بستم به ترک پیمانه کشی پیمانه ی می شکست پیمانم باز

1 گویند آن را که چون گل آراسته است و آن را که قدش چو سرو نو خاسته است

2 کآنرا که هلاکش از جفا خواسته بود او بی تو چنان شد که دلت خواسته است

1 از طبعی ناکام که ناکام تر است زاندام بدش که ناخوش اندام تر است

2 با طبع کجش جز طمع تحسین نیست طبعش خام است و طمعش خام تر است

1 ای آنکه به جان ز فرقتش سوزی هست نه جز رخ او شمع شب افروزی هست

2 می داد بروزد گرم مژده ی وصل پنداشت شب فراق را روزی هست

1 این خاک مدینه است یا ماه معین؟ این روضه ی مصطفاست یا عرش برین؟

2 این روی من و ضریح شاه مدنی است یا جرم زحل گشته به خورشید قرین؟

1 ای در چمن حسن رخت خرمن گل خط گر درخت چو سبزه پیرامن گل

2 افسوس که در دامن پاک تو رقیب آویخته همچو خار بر دامن گل

1 شبها که زهجران توام در تب و تاب یک دم نرود به خواب این چشم پر آب

2 نه بیداری زدیده آموزد بخت نه دیده زبخت خفته آموزد خواب