رباعیات در دیوان اشعار سعیدا

1 تا از میلی دلت گریزان نشود هرگز راهی تو را به جانان نشود

2 خواهی که دو خانه را عمارت سازی تا بر سر این مقیدی، آن نشود

1 این عالم ما که بی نظیر افتاده هر سو طفل و جوان و پیر افتاده

2 با پنجهٔ تقدیر در این جسم نحیف جان چون موی است در خمیر افتاده

1 ای از تو جهانیان به دادند و فغان خورشید و قمر در طلبت سرگردان

2 از معرفت تو هیچ کس خالی نیست بعضی به یقین عارف و بعضی به گمان

1 در راه وفا ندیده ام قافله ای از پا افتاده ای برد مرحله ای

2 آن دیده که از روی تو باشد محروم در پای نگاه باشد او آبله ای

1 در راه وفا سبک خرامی خوب است در منزل دور، تیزگامی خوب است

2 گویید به این سمند دوران گویید با مردم نیک بدلگامی خوب است؟

1 خواهی که رسی به دوست جولان بگذار اول سر خویش را قربان بگذار

2 یک عمر ز خویشتن سفر کن و آن گاه دل در خم زلف ماهرویان بگذار

1 صد حیف که عمرم به خسارت بگذشت در فکر عبادت و عبارت بگذشت

2 آخر به قباحتی کشید انجامش کاری که ز دیوان اشارت بگذشت

1 آنان که ندانند تو را می خوانند در لرزه چو بید بر سر ایمانند

2 پستان [امل] گرفته هر یک به دهن گهوارهٔ طفل نفس می جنبانند

1 فانیست جهان در او بقا کی باشد؟ خاکی است جهان در او صفا کی باشد؟

2 جاری نشود ذکر در آن دل که هواست بر قلب دغل، سکه روا کی باشد؟

1 گویند کسانی که جهان است خیال چیزی که خیال است حرام است حلال

2 در خواب خیال رفته آگاه نیند کیفیت حال را که خرس است جوال