غزلیات در دیوان اشعار سعیدا

1 تا شانه شد مشاطه گر آن زلف عنبربیز را پامال شد مشک خطا در زیر پا شبدیز را

2 با زاهد بیمار دل برگوی ز افلاطون خم صحت شود گر بشکند با جام می پرهیز را

3 گردون اگر بر هم خورد خورشید دیگرگون شود مگذار تا پیچد به هم آن زلف پرانگیز را

4 در صحبت چون و چرا کم گوی سر عشق را زینهار با خامان مده جام می لبریز را

1 مصور چون به تصویر آورد موی میانش را چسان خواهد کشیدن با قلم مد بیانش را

2 دلم پیوسته از چین دو ابرویش حذر دارد که نتواند کشیدن غیر صانع کس کمانش را

3 کلالت نیست در نطقش سخن لیکن ز بیتابی چو بیرون می شود بوسیده می آید دهانش را

4 ز عین عالم نگردیده واقف حق نمی داند که کور از بی وقوفی ها یقین داند گمانش را

1 پاس گر می داشتم شب های تار خویش را صید می کردم دل معنی شکار خویش را

2 از خیال موی او کردم قلم و آنگه [به چشم] نقش بربستم به خون دل نگار خویش را

3 مشرق خورشید می، شد چون دهان شیشه ام مغرب مینا نکردم جز کنار خویش را

4 در خیالش رفتم از خود خاطرم شد بی رقیب می کشم دزدیده از خود انتظار خویش را

1 بیرون ز سینه طرح مینداز داغ را چشمی بد است رخنهٔ دیوار باغ را

2 در موسمی که لاله قدح پر ز خون کند حیف است بی شراب گذاری ایاغ را

3 بس جستجوی یار که کردم ز هر دیار دانسته کس نداد ز جانان سراغ را

4 روغن کشم ز نرگس بادام، شام هجر روشن کنم به یاد نگاهی چراغ را

1 در فصل غیر یافته ام من وصال را یارب مباد فاصله این اتصال را

2 در خلوتی که بار نداری تو هم در او اول ببند با مژه راه خیال را

3 منمای چین جبهه به روی چو آفتاب بر هم مزن صفات جمال و جلال را

4 ای بی مثال آینه ها ساختی ز نور در قلب آدمی و نمودی مثال را

1 تا شد حکیمم عشق او با درد شد الفت مرا تا شد رفیقم درد او رفت از سرم گرد هوا

2 عمری است تا کار دلم خون خوردن و جان کندن است نی در غمت حالا مرا افتاده بر سر این بلا

3 از بخت می خواهم مدد جذبی ز زلف یار هم تا باز خاک راه او در دیده سازم توتیا

4 در کوی جانان می روی با کاروان عشق رو تا هر قدم در گوش جان از او رسد بانگ درا

1 لب وانشد به ذکر، ز بیم ریا مرا بر سینه بسته دست طلب در دعا مرا

2 تا همچو موج، نقش خودی را زدم بر آب در سینه داده همچو گهر بحر، جا مرا

3 عشق تو روشناس نعیم و جحیم کرد بیگانه کرد از دو جهان آشنا مرا

4 در عالم شمار منم کم ز هر چه هست گردون به دیده چون نکند توتیا مرا

1 همچو ساغر تا به لب همدم نمی‌سازد مرا از شراب تلخ غم، بی‌غم نمی‌سازد مرا

2 باده ده ای خضر آب زندگی در کار نیست اخگر افسرده‌ام شبنم نمی‌سازد مرا

3 از بهشتم کرد بیرون عشق در خاکم فکند حیرتی دارم که چون آدم نمی‌سازد مرا

4 ساقیا خشت از سر خم گیر پر کن هرچه هست امتحان دارم که از می کم نمی‌سازد مرا

1 دست گیرید ساغر غم را پاس دارید خاطر هم را

2 تا ز خورشید گل عرق نکند کور سازید چشم شبنم را

3 قبلهٔ من شراب تلخ بیار چه کنم آب شور زمزم را

4 با چنین [وحشیی] چه سازد کس که به رم یاد می دهد رم را

1 انگشت تعرض نرسیده سخنم را آسیب خزان راه ندیده چمنم را

2 از بسکه لطیف است مرا ذایقه در کام چون زهر کند حرف مکرر دهنم را

3 ای شیخ نگه دار ز هم صحبتی ام دل چون خلوت خود شهره مکن انجمنم را

4 دانی که چو من گور به آتش زده ای نیست گر باز کنی و بشکافی کفنم را