کیمیای خوشدلی خاک دیار از صائب تبریزی قصیده 35
1. کیمیای خوشدلی خاک دیار اشرف است
صیقل دلها هوای بی غبار اشرف است
می می چکد از آب و هوای صفی از صائب تبریزی قصیده 36
1. می می چکد از آب و هوای صفی آباد
جامی است پر از باده بنای صفی آباد
این چنین هجران اگر دارد از صائب تبریزی قصیده 37
1. این چنین هجران اگر دارد مرا در پیچ و تاب
زود خواهد خیمه عمرم شدن کوته طناب
تذرو بال فشان گردد از از صائب تبریزی قصیده 38
1. تذرو بال فشان گردد از غبار بسنت
رود بهار به گرد از گل عذار بسنت
بحر طبعم در سخن چون گوهر از صائب تبریزی قصیده 39
1. بحر طبعم در سخن چون گوهر افشانی کند
در صدف گوهر ز خجلت چهره مرجانی کند
مردم به زرق طره دستار از صائب تبریزی قصیده 40
1. مردم به زرق طره دستار می روند
خرمهره اند و در پی افسار می روند
خوشا عشرت سرای کابل و از صائب تبریزی قصیده 41
1. خوشا عشرت سرای کابل و دامان کهسارش
که ناخن بر دل گل می زند مژگان هر خارش
زهی ز نرگس خوش سرمه آهوی از صائب تبریزی قصیده 42
1. زهی ز نرگس خوش سرمه آهوی مشکین
ز طاق بندی ابرو نگارخانه چین
زهی ز چین جبین آیه آیه از صائب تبریزی قصیده 43
1. زهی ز چین جبین آیه آیه سوره نور
ز خال تازه کن داغهای لاله طور
اگر چه از نفس گرم برق سوزانم از صائب تبریزی قصیده 44
1. اگر چه از نفس گرم برق سوزانم
صدف چو واکند آغوش، ابر نیسانم
اقبالمند آن که به تأیید از صائب تبریزی قصیده 45
1. اقبالمند آن که به تأیید کردگار
در زیر پا نظر کند از اوج اعتبار