قصاید در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 خاکیان را از فلک امید آسایش خطاست آسمان با این جلالت گوی چوگان قضاست

2 پرده خارست اگر دارد گلی این بوستان نوش این غمخانه را چاشنی زهر فناست

3 ساحلی گر دارد این دریا لب گورست و بس هست اگر کامی درین ویرانه کام اژدهاست

4 داغ ناسورست هست این خانه را گر روزنی آه جانسوزست اگر شمعی درین ماتم سراست

1 منت خدای را که سلیمان روزگار آمد به تخت سلطنت از سیر و از شکار

2 زین ابر رحمتی که ز مازندران رسید سرسبز شد جهان و جوان گشت روزگار

3 آن سایه خدا که جهان روشن است ازو آورد رو به برج شرف آفتاب وار

4 بر فرق تاج خسروی از لطف ایزدی در بر دعای جوشنش از حفظ کردگار

1 زهی عذار تو آیینه دار حیرانی عرق به روی تو واله چو چشم قربانی

2 ز خط سبز، پریزاد می کند تسخیر لب عقیق تو چون خاتم سلیمانی

3 ز لنگر تو فلک نقطه ای است پا بر جا ز شوخی تو زمین کشتیی است طوفانی

4 به جلوه گاه تو خورشید چون نظربازان نهاده است به دیوار، پشت حیرانی

1 شد از بهار دل افروز، عالم امکان به رنگ دولت صاحبقران عهد، جوان

2 سپهر مرتبه عباس شاه کز تیغش رقوم فتح و ظفر همچو جوهرست عیان

3 گرفته است دم از ذوالفقار شمشیرش ازان نمی شود از کارزار روگردان

4 چنان که بود بحق جد او وصی رسول بحق ز پادشهان اوست سایه یزدان

1 دگربار از جلوس شاه دوران دو چندان شد نشاط اهل ایران

2 نشست از نو خدیو هفت اقلیم مربع بر سریر چار ارکان

3 ز روزافزونی اقبال و دولت صفی الله، شد سلطان سلیمان

4 به دولت تکیه زد بر مسند جم سلیمان خاتم فرمانروایان

1 اصفهان شد غیرت افزای بهشت جاودان زین بنای تازه سلطان سلیمان زمان

2 صاحب اقبالی که گر بر خاک اندازد نظر پایه قدرش ز رفعت بگذرد از آسمان

3 خاک زر گشتن ز اقبال شهان مشهور بود زین بنا روشن شد این معنی بر ارباب جهان

4 تا کنون صورت نبست از خامه معمار صنع شاه بیتی این چنین بر صفحه کون و مکان

1 چشمه حیوان ندارد آب و تاب زنده رود خضر و آب زندگانی، ما و آب زنده رود

2 نیست آب زندگی را حسن آب زنده رود صد پری در شیشه دارد هر حباب زنده رود

3 هر که بتواند سفیدی از سیاهی فرق کرد می شمارد به ز آب خضر، آب زنده رود

4 سینه بر شمشیر بی زنهار ابرو می زند چین ابروی بتان از پیچ و تاب زنده رود

1 شد دو بالا زین پل نوآب و تاب زنده رود طاق ابرویی چنین می خواست آب زنده رود

2 شد چو نقش ثانی این پل دلپذیر و پایدار نقش اول بود اگر آن پل بر آب زنده رود

3 تا به آیین تمام این پل نقاب از رخ گشود چشم حیران گشت سر تا سر حباب زنده رود

4 مصرع برجسته مطلع را کند شادابتر زین پل نوشد دو چندان آب و تاب زنده رود

1 می شود جان تازه از بوی بهار زنده رود زنده می گردد دل از سیر کنار زنده رود

2 هست در زیر سیاهی داغ ناخن خورده ای آب خضر از رشک موج بی قرار زنده رود

3 زلف مشکین از سواد اصفهان چون آب خضر بر عذار افکنده آب خوشگوار زنده رود

4 دشت پیمای جنون گشته است چون موج سراب موج آب زندگی در روزگار زنده رود

1 زنده‌رود از جلوه مستانه طوفان می‌کند پل به آیین تمام امسال جولان می‌کند

2 سایبان‌ها می‌دهد یاد از پر و بال پری پل ز شوکت جلوه تخت سلیمان می‌کند

3 این کمر کامسال زرین‌رود از پل بسته است خانمان زهد را با خاک یکسان می‌کند

4 در سر هرکس که زهد خشک چون پل خانه کرد حکم ساقی از می روشن چراغان می‌کند