مقطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 در جهان تا کریم و مکرم بود از مدیحم تهی نبود دهان

2 دهن من تهی از آن مانده ست کز کریمان تهی شده ست جهان

1 روشن شود دو دیده چو بینم خطاب تو من در خطاب و خط تو زان دارم اعتقاد

2 تا از سواد خط توام نور یافت چشم باور شد آن حدیث که النور فی السواد

1 چو راه جوانی سپردم به فسق به پیری ره توبه باید سپرد

2 مخند از جوانی که با فسق زیست بر آن پیر بگری که بی توبه مرد

1 قدر مردم سفر پدید کند خانه خویش مرد را بند است

2 تا به سنگ اندرون بود گوهر کس چه داند که قیمتش چنداست

1 ننویسی جواب نامه من نامه من نیرزدت به جواب

2 ای عجب فضل تو روا دارد کز لب تشنه بار گیرد آب

1 حکیم ماست به حکمت ز جمله حکما محدثی که حدیثش برابر حدث است

2 چنو خری چه کند در میان اهل خرد اگر نه کار جهان هزل و ضحکه و عبث است

1 ای شهاب دین به خدمت چند کرت آمدم هر که را گفتم که ممکن هست دیدن گفت نی

2 خواستم تا از جمال بی همال و روی تو با سعادت جفت گردم بازگشتم جفت نی

1 مردم جاهل محل علم نداند مردم بی اصل نام نیک نجوید

2 هر که دلش نیک نیست جز به ضرورت هیچ کسی را زبانش شکر نگوید

1 ای دل مشو از حال که از حال نگردد در گردش احوال زمانه دل مردان

2 حالی که همی از فلک گردان زاید ساکن نبود بل چو فلک باشد گردان

1 ای وزیر شاه عالم، ای نصیر دین حق عقل را کلکت نصیر و علم را رایت وزیر

2 در مثال امر جزمت نصرت اسلام و شرع در صریر سیر کلکت حرمت تاج و سریر

3 گر بدیدی حل و عقد و قبض و بسط تو رسول جز به نام تو نکردی خطبه روز غدیر

4 چون ثنا خوانم مرا نام تو آید در زبان چون دعا گویم مرا ذکر تو روید در ضمیر