هر که با دشمنان صلح می‌کند سر آزار دوستان دارد. از سعدی گلستان 13
1. هر که با دشمنان صلح می‌کند سر آزار دوستان دارد.
چون در امضای کاری متردد باشی آن طرف اختیار کن که بی آزارتر از سعدی گلستان 14
1. چون در امضای کاری متردد باشی آن طرف اختیار کن که بی آزارتر بر آید.
بر عجز دشمن رحمت مکن که اگر قادر شود بر تو نبخشاید. از سعدی گلستان 15
1. بر عجز دشمن رحمت مکن که اگر قادر شود بر تو نبخشاید.
هر که بدی را بکشد خلق را از بلای او برهاند و او را از عذاب خدای از سعدی گلستان 16
1. هر که بدی را بکشد خلق را از بلای او برهاند و او را از عذاب خدای عزَّ و جَلَّ.
نصیحت از دشمن پذیرفتن خطاست ولیکن شنیدن رواست تا به خلاف از سعدی گلستان 17
1. نصیحت از دشمن پذیرفتن خطاست ولیکن شنیدن رواست تا به خلاف آن کار کنی که آن عین صواب است.
خشم بیش از حد گرفتن وحشت آرد و لطف بی وقت هیبت ببرد. نه چندان از سعدی گلستان 18
1. خشم بیش از حد گرفتن وحشت آرد و لطف بی وقت هیبت ببرد. نه چندان درشتی کن که از تو سیر گردند و نه چندان نرمی که بر تو دلیر شوند.
دو کس دشمن ملک و دینند: پادشاه بی حلم و زاهد بی علم. از سعدی گلستان 19
1. دو کس دشمن ملک و دینند: پادشاه بی حلم و زاهد بی علم.
پادشه باید که تا به حدی خشم بر دشمنان نراند که دوستان را اعتماد از سعدی گلستان 20
1. پادشه باید که تا به حدی خشم بر دشمنان نراند که دوستان را اعتماد نماند. آتش خشم اول در خداوند خشم اوفتد پس آنگه زبانه به خصم رسد یا نرسد.
بدخوی در دست ِ دشمنی گرفتار است که هر کجا رود از چنگ ِ عقوبت از سعدی گلستان 21
1. بدخوی در دست ِ دشمنی گرفتار است که هر کجا رود از چنگ ِ عقوبت ِ او خلاص نیابد.
چو بینی که در سپاه ِ دشمن تفرقه افتاده است، تو جمع باش. و گر از سعدی گلستان 22
1. چو بینی که در سپاه ِ دشمن تفرقه افتاده است، تو جمع باش. و گر جمع شوند، از پریشانی اندیشه کن.
دشمن چو از همه حیلتی فرو مانَد، سلسلهٔ دوستی بجنبانَد، پس از سعدی گلستان 23
1. دشمن چو از همه حیلتی فرو مانَد، سلسلهٔ دوستی بجنبانَد، پس آنگه به دوستی کارهایی کند که هیچ دشمن نتواند.