مال از بهر آسایش عمر است نه عمر از بهر گرد کردن مال. عاقلی را از سعدی گلستان 1
1. مال از بهر آسایش عمر است نه عمر از بهر گرد کردن مال. عاقلی را پرسیدند: نیکبخت کیست و بدبختی چیست؟ گفت: نیکبخت آن که خورد و کشت و بدبخت آن که مرد و هشت.
موسی، عَلَیهِ السَّلام، قارون را نصیحت کرد که: اَحْسِن کَما از سعدی گلستان 2
1. موسی، عَلَیهِ السَّلام، قارون را نصیحت کرد که: اَحْسِن کَما اَحسَنَ اللهُ الیک. نشنید و عاقبتش شنیدی.
دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند: یکی آن که اندوخت از سعدی گلستان 3
1. دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند: یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت و نکرد.
علم از بهر دین پروردن است نه از بهر دنیا خوردن. از سعدی گلستان 4
1. علم از بهر دین پروردن است نه از بهر دنیا خوردن.
عالم ناپرهیزگار کور مشعله‌دار است. از سعدی گلستان 5
1. عالم ناپرهیزگار کور مشعله‌دار است.
ملک از خردمندان جمال گیرد و دین از پرهیزگاران کمال یابد. پادشاهان از سعدی گلستان 6
1. ملک از خردمندان جمال گیرد و دین از پرهیزگاران کمال یابد. پادشاهان به صحبت خردمندان از آن محتاجترند که خردمندان به قربت پادشاهان.
سه چیز پایدار نماند: مال بی تجارت و علم بی بحث و ملک بی سیاست. از سعدی گلستان 7
1. سه چیز پایدار نماند: مال بی تجارت و علم بی بحث و ملک بی سیاست.
رحم آوردن بر بدان ستم است بر نیکان، عفو کردن از ظالمان جور است از سعدی گلستان 8
1. رحم آوردن بر بدان ستم است بر نیکان، عفو کردن از ظالمان جور است بر درویشان.
به دوستی پادشاهان اعتماد نتوان کرد و بر آواز خوش کودکان که از سعدی گلستان 9
1. به دوستی پادشاهان اعتماد نتوان کرد و بر آواز خوش کودکان که آن به خیالی مبدل شود و این به خوابی متغیر گردد.
هر آن سری که در سر داری با دوست در میان منه چه دانی که وقتی دشمن از سعدی گلستان 10
1. هر آن سری که در سر داری با دوست در میان منه چه دانی که وقتی دشمن گردد و هر گزندی که توانی، به دشمن مرسان که باشد که وقتی دوست شود.
دشمنی ضعیف که در طاعت آید و دوستی نماید، مقصود وی جز آن نیست از سعدی گلستان 11
1. دشمنی ضعیف که در طاعت آید و دوستی نماید، مقصود وی جز آن نیست که دشمنی قوی گردد و گفته‌اند: بر دوستی دوستان اعتماد نیست تا به تملق دشمنان چه رسد و هر که دشمن کوچک را حقیر می‌دارد، بدان ماند که آتش اندک را مهمل می‌گذارد.
سخن میان دو دشمن چنان گوی که گر دوست گردند شرم زده نشوی. از سعدی گلستان 12
1. سخن میان دو دشمن چنان گوی که گر دوست گردند شرم زده نشوی.