یکی از بزرگان گفت پارسایی از سعدی شیرازی گلستان 1
1. یکی از بزرگان گفت پارسایی را: چه گویی در حق فلان عابد که دیگران در حق وی به طعنه سخن‌ها گفته‌اند؟
درویشی را دیدم سر بر آستان از سعدی شیرازی گلستان 2
1. درویشی را دیدم سر بر آستان کعبه همی‌مالید و می‌گفت: یا غفور یا رحیم تو دانی که از ظلوم و جهول چه آید.
عبدالقادر گیلانی را از سعدی شیرازی گلستان 3
1. عبدالقادر گیلانی را رحمة الله علیه دیدند در حرم کعبه روی بر حصبا نهاده همی‌گفت: ای خداوند ببخشای! وگر هر آینه مستوجب عقوبتم در روز قیامتم نابینا برانگیز تا در روی نیکان شرمسار نشوم.
دزدی به خانه پارسایی از سعدی شیرازی گلستان 4
1. دزدی به خانه پارسایی در آمد. چندان که جست چیزی نیافت. دلتنگ شد. پارسا خبر شد. گلیمی که بر آن خفته بود در راه دزد انداخت تا محروم نشود.
تنی چند از روندگان متفق از سعدی شیرازی گلستان 5
1. تنی چند از روندگان متفق سیاحت بودند و شریک رنج و راحت. خواستم تا مرافقت کنم موافقت نکردند. گفتم: این از کرم اخلاق بزرگان بدیع است روی از مصاحبت مسکینان تافتن و فایده و برکت دریغ داشتن، که من در نفس خویش این قدرت و سرعت می‌شناسم که در خدمت مردان یار شاطر باشم نه بار خاطر.
زاهدی مهمان پادشاهی از سعدی شیرازی گلستان 6
1. زاهدی مهمان پادشاهی بود. چون به طعام بنشستند کمتر از آن خورد که ارادت او بود و چون به نماز برخاستند بیش از آن کرد که عادت او، تا ظنّ صلاحیت در حق او زیادت کنند.
یاد دارم که در ایام طفولیت از سعدی شیرازی گلستان 7
1. یاد دارم که در ایام طفولیت متعبد بودمی و شب خیز و مولع زهد و پرهیز.
یکی را از بزرگان به محفلی از سعدی شیرازی گلستان 8
1. یکی را از بزرگان به محفلی اندر همی‌ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه می‌کردند.
یکی از صلحای لبنان که از سعدی شیرازی گلستان 9
1. یکی از صلحای لبنان که مقامات او در دیار عرب مذکور بود و کرامات مشهور به جامع دمشق در آمد و بر کنار برکه کلاسه طهارت همی‌ساخت. پایش بلغزید و به حوض در افتاد و به مشقت از آن جایگه خلاص یافت.
یکی پرسید از آن گم کرده از سعدی شیرازی گلستان 10
1. یکی پرسید از آن گم کرده فرزند
که ای روشن گهر پیر خردمند
در جامع بعلبک وقتی کلمه‌ای از سعدی شیرازی گلستان 11
1. در جامع بعلبک وقتی کلمه‌ای همی‌گفتم به طریق وعظ با جماعتی افسرده دل مرده ره از عالم صورت به عالم معنی نبرده.
شبی در بیابان مکه از از سعدی شیرازی گلستان 12
1. شبی در بیابان مکه از بی‌خوابی پای رفتنم نماند. سر بنهادم و شتربان را گفتم دست از من بدار.