یکی از بزرگان گفت پارسایی را: چه گویی در حق فلان عابد که دیگران از سعدی گلستان 1
1. یکی از بزرگان گفت پارسایی را: چه گویی در حق فلان عابد که دیگران در حق وی به طعنه سخن‌ها گفته‌اند؟
درویشی را دیدم سر بر آستان کعبه همی‌مالید و می‌گفت: یا غفور از سعدی گلستان 2
1. درویشی را دیدم سر بر آستان کعبه همی‌مالید و می‌گفت: یا غفور یا رحیم تو دانی که از ظلوم و جهول چه آید.
عبدالقادر گیلانی را رحمة الله علیه دیدند در حرم کعبه روی بر از سعدی گلستان 3
1. عبدالقادر گیلانی را رحمة الله علیه دیدند در حرم کعبه روی بر حصبا نهاده همی‌گفت: ای خداوند ببخشای! وگر هر آینه مستوجب عقوبتم در روز قیامتم نابینا برانگیز تا در روی نیکان شرمسار نشوم.
دزدی به خانه پارسایی در آمد. چندان که جست چیزی نیافت. دلتنگ از سعدی گلستان 4
1. دزدی به خانه پارسایی در آمد. چندان که جست چیزی نیافت. دلتنگ شد. پارسا خبر شد. گلیمی که بر آن خفته بود در راه دزد انداخت تا محروم نشود.
تنی چند از روندگان متفق سیاحت بودند و شریک رنج و راحت. خواستم از سعدی گلستان 5
1. تنی چند از روندگان متفق سیاحت بودند و شریک رنج و راحت. خواستم تا مرافقت کنم موافقت نکردند. گفتم: این از کرم اخلاق بزرگان بدیع است روی از مصاحبت مسکینان تافتن و فایده و برکت دریغ داشتن، که من در نفس خویش این قدرت و سرعت می‌شناسم که در خدمت مردان یار شاطر باشم نه بار خاطر.
زاهدی مهمان پادشاهی بود. چون به طعام بنشستند کمتر از آن خورد از سعدی گلستان 6
1. زاهدی مهمان پادشاهی بود. چون به طعام بنشستند کمتر از آن خورد که ارادت او بود و چون به نماز برخاستند بیش از آن کرد که عادت او، تا ظنّ صلاحیت در حق او زیادت کنند.
یاد دارم که در ایام طفولیت متعبد بودمی و شب خیز و مولع زهد و پرهیز. از سعدی گلستان 7
1. یاد دارم که در ایام طفولیت متعبد بودمی و شب خیز و مولع زهد و پرهیز.
یکی را از بزرگان به محفلی اندر همی‌ستودند و در اوصاف جمیلش از سعدی گلستان 8
1. یکی را از بزرگان به محفلی اندر همی‌ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه می‌کردند.
یکی از صلحای لبنان که مقامات او در دیار عرب مذکور بود و کرامات از سعدی گلستان 9
1. یکی از صلحای لبنان که مقامات او در دیار عرب مذکور بود و کرامات مشهور به جامع دمشق در آمد و بر کنار برکه کلاسه طهارت همی‌ساخت. پایش بلغزید و به حوض در افتاد و به مشقت از آن جایگه خلاص یافت.
یکی پرسید از آن گم کرده فرزند از سعدی گلستان 10
1. یکی پرسید از آن گم کرده فرزند
که ای روشن گهر پیر خردمند
در جامع بعلبک وقتی کلمه‌ای همی‌گفتم به طریق وعظ با جماعتی از سعدی گلستان 11
1. در جامع بعلبک وقتی کلمه‌ای همی‌گفتم به طریق وعظ با جماعتی افسرده دل مرده ره از عالم صورت به عالم معنی نبرده.
شبی در بیابان مکه از بی‌خوابی پای رفتنم نماند. سر بنهادم از سعدی گلستان 12
1. شبی در بیابان مکه از بی‌خوابی پای رفتنم نماند. سر بنهادم و شتربان را گفتم دست از من بدار.