مفردات در مواعظ سعدی شیرازی

1 جایی نرسد کس به توانایی خویش الا تو چراغ رحمتش داری پیش

1 شمع کز حد به در بیفروزی بیم باشد که خانمان سوزی

1 بشنو که من نصیحت پیران شنیده‌ام پیش از تو خلق بوده و بعد از تو بوده‌اند

1 بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود

1 یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش

1 نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد بسا حلوای صابونی که زهرش در میان باشد

1 آن گوی که طاقت جوابش داری گندم نبری به خانه چون جو کاری

1 بزرگی نماند بر آن پایدار که مردم به چشمش نمایند خوار

1 کرم به جای فروماندگان چو نتوانی مروتست نه چندانکه خود فرومانی

1 این بار نه بانگ چنگ و نای و دهلست کاین بار شکار شیر و جنگ مغلست