مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 چه سرپوشیدگان مرد بودند که گوی نخوت از مردان ربودند

2 تو با این مردی و زورآزمایی همی ترسم که از زن کمتر آیی

1 هیچ دانی که چیست دخل حرام یا کدامست خرج نافرجام

2 به گدایی فراهم آوردن پس به شوخی و معصیت خوردن

1 یکی را دیدم اندر جایگاهی که می‌کاوید قبر پادشاهی

2 به دست از بارگاهش خاک می‌رفت سرشک از دیده می‌بارید و می‌گفت

3 ندانم پادشه یا پاسبانی همی بینم که مشتی استخوانی

1 ای چشم و چراغ اهل بینش مقصود وجود آفرینش

2 صاحب دل لاینام قلبی مهمان أبیت عند ربی

3 در وصف تو لانبی بعدی خود وصف تو و زبان سعدی؟

1 نکویی گرچه با ناکس نشاید برای مصلحت گه گه بباید

2 سگ درنده چون دندان کند تیز تو در حال استخوانی پیش او ریز

3 به عرف اندر جهان از سگ بتر نیست نکویی با وی از حکمت به در نیست

4 که گر سنگش زنی جنگ آزماید ورش تیمار داری گله پاید

1 چو نیکو گفت ابراهیم ادهم چو ترک ملک و دولت کرد و خاتم

2 نباید بستن اندر چیز و کس دل که دل برداشتن کاریست مشکل

1 چه رند پریشان شوریده بخت چه زاهد که بر خود کند کار سخت

2 به زهد و ورع کوش و صدق و صفا ولیکن میفزای بر مصطفی

3 از اندازه بیرون سپیدی مخواه که مذموم باشد، چه جای سیاه

1 دشنام تو سر به سر شنیدم امکان مقاومت ندیدم

2 با مثل تو کرده به مدارا تا وقت بود جواب ما را

3 آن روز که از عمل بیفتی با گوش تو آید آنچه گفتی

1 عدل و انصاف و راستی باید ور خزینه تهی بود شاید

2 نکند هرگز اهل دانش و داد دل مردم خراب و گنج آباد

3 پادشاهی که یار درویشست پاسبان ممالک خویشست

1 زخم بالای یکدگر بزنند بخراشند و مرهمی نکنند

2 خار و گل درهم‌اند و ظلمت و نور عسل و شهد و نشتر و زنبور