مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 ای چشم و چراغ اهل بینش مقصود وجود آفرینش

2 صاحب دل لاینام قلبی مهمان أبیت عند ربی

3 در وصف تو لانبی بعدی خود وصف تو و زبان سعدی؟

1 همه را ده چو می‌دهی موسوم نه یکی راضی و دگر محروم

2 خیر با همگنان بباید کرد تا نیفتد میان ایشان گرد

3 کانچه در کفه‌ای بیفزاید به دگر بیخلاف درباید

1 عدل و انصاف و راستی باید ور خزینه تهی بود شاید

2 نکند هرگز اهل دانش و داد دل مردم خراب و گنج آباد

3 پادشاهی که یار درویشست پاسبان ممالک خویشست

1 نظر کن درین موی باریک سر که باریک بینند اهل نظر

2 چو تنهاست از رشته‌ای کمترست چو پر شد ز زنجیر محکمترست

1 نخست اندیشه کن آنگاه گفتار که نامحکم بود بی‌اصل دیوار

2 چو بد کردی مشو ایمن ز بدگوی که بد را کس نخواهد گفت نیکوی

1 چو نیکو گفت ابراهیم ادهم چو ترک ملک و دولت کرد و خاتم

2 نباید بستن اندر چیز و کس دل که دل برداشتن کاریست مشکل

1 یکی را دیدم اندر جایگاهی که می‌کاوید قبر پادشاهی

2 به دست از بارگاهش خاک می‌رفت سرشک از دیده می‌بارید و می‌گفت

3 ندانم پادشه یا پاسبانی همی بینم که مشتی استخوانی

1 چه سرپوشیدگان مرد بودند که گوی نخوت از مردان ربودند

2 تو با این مردی و زورآزمایی همی ترسم که از زن کمتر آیی

1 نکویی گرچه با ناکس نشاید برای مصلحت گه گه بباید

2 سگ درنده چون دندان کند تیز تو در حال استخوانی پیش او ریز

3 به عرف اندر جهان از سگ بتر نیست نکویی با وی از حکمت به در نیست

4 که گر سنگش زنی جنگ آزماید ورش تیمار داری گله پاید

1 نمیرد گر بمیرد نیکنامی که در خیلش بود قائم مقامی

2 چو در مجلس چراغی هست اگر شمع بمیرد، همچنان روشن بود جمع