مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 الا گر بختمند و هوشیاری به قول هوشمندان گوش داری

2 شنیدم کاسب سلطانی خطا کرد بپیوست از زمین بر آسمان گرد

3 شه مسکین از اسب افتاد مدهوش چو پیلش سر نمی‌گردید در دوش

4 خردمندان نظر بسیار کردند ز درمانش به عجز اقرار کردند

1 سلطان باید که خیر درویش خواهد، نه مراد خاطر خویش

2 تا او به مراد خود شتابد درویش مراد خود بیابد

1 سخن زید نشنوی بر عمرو تا ندانی نخست باطن امر

2 گر خلافی میان ایشانست بی‌خلاف این سخن پریشانست

1 الا تا ننگری در روی نیکو که آن جسمست و جانش خوی نیکو

2 اگر شخص آدمی بودمی به دیدار همین ترکیب دارد نقش دیوار

1 هر که را باشد از تو بیم گزند صورت امن ازو خیال مبند

2 کژدمان خلق را که نیش زنند اغلب از بیم جان خویش زنند

1 کتاب از دست دادن سست راییست که اغلب خوی مردم بیوفاییست

2 گرو بستان نه پایندان و سوگند که پایندان نباشد همچو پابند

1 قیمت عمر اگر بداند مرد بس بگرید بر آنچه ضایع کرد

2 طفل را سیبکی دهند به نقش بستانند ازو نگین بدخش

3 جوهری را که این بصیرت هست ندهد بی‌بهای خویش از دست

4 پند سعدی به دل شنو نه به گوش مزد خواهی به کار کردن کوش

1 سپاس و شکر بی‌پایان خدا را برین نعمت که نعمت نیست ما را

2 بسا مالا که بر مردم وبالست مزید ظلم و تأکید ضلالست

3 مفاصل مرتخی و دست عاطل به از سرپنجگی و زور باطل

4 من آن مورم که در پایم بمالند نه زنبورم که از دستم بنالند

1 همه فرزند آدمند بشر میل بعضی به خیر و بعضی شر

2 این یکی مور ازو نیازارد وان دگر سگ برو شرف دارد

1 حرامش باد بدعهد بداندیش شکم پرکردن از پهلوی درویش

2 شکم پر زهرمارش بود و کژدم که راحت خواهد اندر رنج مردم

3 روا دارد کسی با ناتوان زور؟ کبوتر دانه خواهد هرگز از مور؟

4 اگر عنقا ز بی‌برگی بمیرد شکار از چنگ گنجشکان نگیرد