مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 همه دانند لشکر و میران که جوانی نیاید از پیران

2 عذر من بر عذار من پیداست بعد ازینم چه عذر باید خواست؟

1 اگر هوشمندی مکن جمع مال که جمعیتت را کند پایمال

2 مرا پیش ازین کیسه پر سیم بود شب و روزم از کیسه پر بیم بود

3 بیفکندم و روی برتافتم وزان پاسبانی فرج یافتم

1 این دغل دوستان که می‌بینی مگسانند دور شیرینی

2 تا حطامی که هست می‌نوشند همچو زنبور بر تو می‌جوشند

3 باز وقتی که ده خراب شود کیسه چون کاسهٔ رباب شود

4 ترک صحبت کنند و دلداری معرفت خود نبود پنداری

1 هر که را باشد از تو بیم گزند صورت امن ازو خیال مبند

2 کژدمان خلق را که نیش زنند اغلب از بیم جان خویش زنند

1 هر که بی‌مشورت کند تدبیر غالبش بر غرض نیاید تیر

2 بیخ بی‌مشورت که بنشانی بر نیارد به جز پشیمانی

1 ای پسندیده حیف بر درویش از برای قبول و منصب خویش

2 تا دل پادشه به دست آری حیف باشد که حق بیازاری

1 برگزیدندت ای گل خرم از گلستان اصطفی آدم

2 حلقه‌ای از عبادی اندر گوش خلعتی از یحبهم بر دوش

3 دامن این قباه بالایی تا به خاشاک در نیالایی

4 ای پریروی احسن‌التقویم حذر از اتباع دیو رجیم

1 قیمت عمر اگر بداند مرد بس بگرید بر آنچه ضایع کرد

2 طفل را سیبکی دهند به نقش بستانند ازو نگین بدخش

3 جوهری را که این بصیرت هست ندهد بی‌بهای خویش از دست

4 پند سعدی به دل شنو نه به گوش مزد خواهی به کار کردن کوش

1 خری از روستائیی بگریخت جل بیفکند و پاردم بگسیخت

2 در بیابان چو گور خر می‌تاخت بانگ می‌کرد و جفته می‌انداخت

3 که به جان آمده ز محنت و بند داغ و بیطار و بار و پشماگند

4 شادمانا و خرما که منم که ازین پس به کام خویشتنم

1 حرص فرزند آدم نادان مثل مورچه است در میدان

2 این یکی مرده زیر پای دواب آن یکی دانه می‌برد به‌شتاب