مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 سگ بر آن آدمی شرف دارد کو دل دوستان بیازارد

2 این سخن را حقیقتی باید تا معانی به دل فرود آید

3 آدمی با تو دست در مطعوم سگ ز بیرون آستان محروم

4 حیف باشد که سگ وفا دارد و آدمی دشمنی روا دارد

1 نخست اندیشه کن آنگاه گفتار که نامحکم بود بی‌اصل دیوار

2 چو بد کردی مشو ایمن ز بدگوی که بد را کس نخواهد گفت نیکوی

1 غم نه بر دل که گر نهی بر کوه کوه گردد ز بار غصه ستوه

2 جان شیرین که رنج کش باشد تن مسکین چگونه خوش باشد؟

1 همه را ده چو می‌دهی موسوم نه یکی راضی و دگر محروم

2 خیر با همگنان بباید کرد تا نیفتد میان ایشان گرد

3 کانچه در کفه‌ای بیفزاید به دگر بیخلاف درباید

1 نظر کن درین موی باریک سر که باریک بینند اهل نظر

2 چو تنهاست از رشته‌ای کمترست چو پر شد ز زنجیر محکمترست

1 دانی چه بود کمال انسان با دشمن و دوست لطف و احسان

2 غمخواری دوستان خدا را دلداری دشمنان مدارا

1 نشنیدم که مرغ رفته ز دام باز گردید و سر گفته به کام

2 مرغ وحشی که رفت بر دیوار که تواند گرفت دیگر بار

3 رفتگان را به لطف باز آرند نه به جنگش بتر بیازارند

1 نمیرد گر بمیرد نیکنامی که در خیلش بود قائم مقامی

2 چو در مجلس چراغی هست اگر شمع بمیرد، همچنان روشن بود جمع

1 این دغل دوستان که می‌بینی مگسانند دور شیرینی

2 تا حطامی که هست می‌نوشند همچو زنبور بر تو می‌جوشند

3 باز وقتی که ده خراب شود کیسه چون کاسهٔ رباب شود

4 ترک صحبت کنند و دلداری معرفت خود نبود پنداری

1 جوان سخت رو در راه باید که با پیران بی‌قوت بپاید

2 چه نیکو گفت در پای شتر مور که ای فربه مکن بر لاغران زور