مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 هیچ دانی که چیست دخل حرام یا کدامست خرج نافرجام

2 به گدایی فراهم آوردن پس به شوخی و معصیت خوردن

1 نشنیدم که مرغ رفته ز دام باز گردید و سر گفته به کام

2 مرغ وحشی که رفت بر دیوار که تواند گرفت دیگر بار

3 رفتگان را به لطف باز آرند نه به جنگش بتر بیازارند

1 زخم بالای یکدگر بزنند بخراشند و مرهمی نکنند

2 خار و گل درهم‌اند و ظلمت و نور عسل و شهد و نشتر و زنبور

1 چه رند پریشان شوریده بخت چه زاهد که بر خود کند کار سخت

2 به زهد و ورع کوش و صدق و صفا ولیکن میفزای بر مصطفی

3 از اندازه بیرون سپیدی مخواه که مذموم باشد، چه جای سیاه

1 دشنام تو سر به سر شنیدم امکان مقاومت ندیدم

2 با مثل تو کرده به مدارا تا وقت بود جواب ما را

3 آن روز که از عمل بیفتی با گوش تو آید آنچه گفتی

1 دانی چه بود کمال انسان با دشمن و دوست لطف و احسان

2 غمخواری دوستان خدا را دلداری دشمنان مدارا

1 سگ بر آن آدمی شرف دارد کو دل دوستان بیازارد

2 این سخن را حقیقتی باید تا معانی به دل فرود آید

3 آدمی با تو دست در مطعوم سگ ز بیرون آستان محروم

4 حیف باشد که سگ وفا دارد و آدمی دشمنی روا دارد

1 غم نه بر دل که گر نهی بر کوه کوه گردد ز بار غصه ستوه

2 جان شیرین که رنج کش باشد تن مسکین چگونه خوش باشد؟

1 سخن زید نشنوی بر عمرو تا ندانی نخست باطن امر

2 گر خلافی میان ایشانست بی‌خلاف این سخن پریشانست

1 همه فرزند آدمند بشر میل بعضی به خیر و بعضی شر

2 این یکی مور ازو نیازارد وان دگر سگ برو شرف دارد