مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 هر که بی‌مشورت کند تدبیر غالبش بر غرض نیاید تیر

2 بیخ بی‌مشورت که بنشانی بر نیارد به جز پشیمانی

1 ای پسندیده حیف بر درویش از برای قبول و منصب خویش

2 تا دل پادشه به دست آری حیف باشد که حق بیازاری

1 برگزیدندت ای گل خرم از گلستان اصطفی آدم

2 حلقه‌ای از عبادی اندر گوش خلعتی از یحبهم بر دوش

3 دامن این قباه بالایی تا به خاشاک در نیالایی

4 ای پریروی احسن‌التقویم حذر از اتباع دیو رجیم

1 اگر هوشمندی مکن جمع مال که جمعیتت را کند پایمال

2 مرا پیش ازین کیسه پر سیم بود شب و روزم از کیسه پر بیم بود

3 بیفکندم و روی برتافتم وزان پاسبانی فرج یافتم

1 حدیث پادشاهان عجم را حکایت نامهٔ ضحاک و جم را

2 بخواند هوشمند نیکفرجام نشاید کرد ضایع خیره ایام

3 مگر کز خوی نیکان پند گیرند وز انجام بدان عبرت پذیرند

1 همه دانند لشکر و میران که جوانی نیاید از پیران

2 عذر من بر عذار من پیداست بعد ازینم چه عذر باید خواست؟

1 دوام دولت اندر حق شناسیست زوال نعمت اندر ناسپاسی است

2 اگر فضل خدا بر خود بدانی بماند بر تو نعمت جاودانی

3 چه ماند از لطف و احسان و نکویی؟ حرامت باد اگر شکرش نگویی

1 پیری اندر قبیلهٔ ما بود که جهاندیده‌تر ز عنقا بود

2 صد و پنجه بزیست یا صد و شصت بعد از آن پشت طاقتش بشکست

3 دست ذوق از طعام باز کشید خفت و رنجوریش دراز کشید

4 روز و شب آخ و آخ و ناله و وای خویشتن در بلا و هر که سرای

1 خری از روستائیی بگریخت جل بیفکند و پاردم بگسیخت

2 در بیابان چو گور خر می‌تاخت بانگ می‌کرد و جفته می‌انداخت

3 که به جان آمده ز محنت و بند داغ و بیطار و بار و پشماگند

4 شادمانا و خرما که منم که ازین پس به کام خویشتنم

1 حرص فرزند آدم نادان مثل مورچه است در میدان

2 این یکی مرده زیر پای دواب آن یکی دانه می‌برد به‌شتاب