قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 متی حللت بشیراز یا نسیم الصبح خذالکتاب و بلغ سلامی الاحباب

2 اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست همی کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب

1 گر مرا بی‌تو در بهشت برند دیده از دیدنش بخواهم دوخت

2 کاین چنینم خدای وعده نکرد که مرا در بهشت باید سوخت

1 گفتم چه کرده‌ام که نگاهم نمی‌کنی؟ وآن دوستی که داشتی اول چرا کم است؟

2 گفتا به جرم آنکه به هفتاد سالگی سودای سور می‌پزی و جای ماتم است

1 آشفتن چشم‌های مستت دود دل یار مهربانست

2 وین طرفه که درد چشم او را خونابه ز چشم ما روانست

3 دو فتنه به یک قرینه برخاست پیداست که آخرالزمانست

1 خوب را گو پلاس در بر کن که همان لعبت نگارینست

2 زشت را گو هزار حله بپوش که همان مرده‌شوی پارینست

1 در قطرهٔ باران بهاری چه توان گفت؟ در نافهٔ آهوی تتاری چه توان گفت؟

2 گر در همه چیزی صفت و نعت بگنجد در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت؟

1 سخن عشق حرامست بر آن بیهده گوی که چو ده بیت غزل گفت مدیح آغازد

2 حبذا همت سعدی و سخن گفتن او که ز معشوق به ممدوح نمی‌پردازد

1 من بگویم ندیده‌ام دهنی کز دهان تو تنگتر باشد

2 تنگتر زین دهان فراخ ولیک نه همه تنگها شکر باشد

1 کوه عنبر نشسته بر زنخش راست گویی بهیست مشک‌آلود

2 گر به چنگال صوفیان افتد ندهندش مگر به شفتالود

1 تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند گناه تست و من استاده‌ام به استغفار

2 مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟