رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 هر ساعتم اندرون بجوشد خون را وآگاهی نیست مردم بیرون را

2 الا مگر آن‌که روی لیلی دیده‌ست داند که چه درد می‌کشد مجنون را

1 عشاق به درگهت اسیرند بیا بدخویی تو بر تو نگیرند بیا

2 هر جور و جفا که کرده‌ای معذوری زآن پیش که عذرت نپذیرند بیا

1 ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب صاحب‌نظران تشنه و وصل تو سراب

2 مانند تو آدمی در آباد و خراب باشد که در آیینه توان دید و در آب

1 چون دل ز هوای دوست نتوان پرداخت درمانش تحمل است و سر پیش انداخت

2 یا ترک گل لعل همی باید گفت یا با الم خار همی باید ساخت

1 دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت چون زهد نباشد نتوان زرق فروخت

2 پروانهٔ مستمند را شمع نسوخت آن سوخت که شمع را چنین می‌افروخت

1 روزی گفتی شبی کنم دلشادت وز بند غمان خود کنم آزادت

2 دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت وز گفتهٔ خود هیچ نیامد یادت؟

1 صد بار بگفتم به غلامان درت تا آینه دیگر نگذارند برت

2 ترسم که ببینی رخ همچون قمرت کس باز نیاید دگر اندر نظرت

1 آن یار که عهد دوستاری بشکست می‌رفت و منش گرفته دامان در دست

2 می‌گفت دگرباره به خوابم بینی پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

1 شبها گذرد که دیده نتوانم بست مردم همه از خواب و من از فکر تو مست

2 باشد که به دست خویش خونم ریزی تا جان بدهم دامن مقصود به دست

1 هشیار سری بود ز سودای تو مست خوش آنکه ز روی تودلش رفت ز دست

2 بی‌تو همه هیچ نیست در ملک وجود ور هیچ نباشد چو تو هستی همه هست