رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 آن یار که عهد دوستاری بشکست می‌رفت و منش گرفته دامان در دست

2 می‌گفت دگرباره به خوابم بینی پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

1 وه وه که قیامتست این قامت راست با سرو نباشد این لطافت که تراست

2 شاید که تو دیگر به زیارت نروی تا مرده نگوید که قیامت برخاست

1 گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست یا مغز برآیدم چو بادام از پوست

2 غیرت نگذاردم که نالم به کسی تا خلق ندانند که منظور من اوست

1 روزی گفتی شبی کنم دلشادت وز بند غمان خود کنم آزادت

2 دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت وز گفتهٔ خود هیچ نیامد یادت؟

1 آن ماه که گفتی ملک رحمانست این بار اگرش نگه کنی شیطانست

2 رویی که چو آتش به زمستان خوش بود امروز چو پوستین به تابستانست

1 سرو از قدت اندازهٔ بالا بردست بحر از دهنت لؤلؤ لالا بردست

2 هر جا که بنفشه‌ای ببینم گویم مویی ز سرت باد به صحرا بردست

1 گویند رها کنش که یاری بدخوست خوبیش نیرزد به درشتی که دروست

2 بالله بگذارید میان من و دوست نیک و بد و رنج و راحت از دوست نکوست

1 شبها گذرد که دیده نتوانم بست مردم همه از خواب و من از فکر تو مست

2 باشد که به دست خویش خونم ریزی تا جان بدهم دامن مقصود به دست

1 غازی ز پی شهادت اندر تک و پوست وان را که غم تو کشت فاضلتر ازوست

2 فردای قیامت این بدان کی ماند کان کشتهٔ دشمنست و آن کشتهٔ دوست؟

1 گر زحمت مردمان این کوی از ماست یا جرم ترش بودن آن روی از ماست

2 فردا متغیر شود آن روی چو شیر ما نیز برون شویم چون موی از ماست