رباعیات رودکی سمرقندی

1 چون کار دلم ز زلف او ماند گره بر هر رگ جان صد آرزو ماند گره

2 امید ز گریه بود، افسوس! افسوس! کان هم شب وصل در گلو ماند گره

1 ای طرفهٔ خوبان من، ای شهرهٔ ری لب را به سپید رگ بکن پاک از می

2 ... ...

1 از کعبه کلیسیا نشینم کردی آخر در کفر بی‌قرینم کردی

2 بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

1 گر بر سر نفس خود امیری، مردی بر کور و کر ار نکته نگیری، مردی

2 مردی نبود فتاده را پای زدن گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی

1 آن خر پدرت به دشت خاشاک زدی مامات دف و دو رویه چالاک زدی

2 آن بر سر گورها تبارک خواندی وین بر در خان ها تبوراک زدی

1 دل سیر نگرددت ز بیدادگری چشم آب نگرددت، چو در من نگری

2 این طرفه که: دوست تر ز جانت دارم با آن که ز صد هزار دشمن بتری

1 با داده قناعت کن و با داد بزی در بند تکلف مشو، آزاد بزی

2 در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

1 نارفته به شاهراه وصلت گامی نایافته از حسن جمالت کامی

2 ناگاه شنیدم ز فلک پیغامی: کز خم فراق نوش بادت جامی!