قصاید و قطعات رودکی سمرقندی

1 سپید برف برآمد به کوهسار سیاه و چون درونه شد آن سرو بوستان آرای

2 و آن کجا بگوارید ناگوار شده‌ست و آن کجا نگزایست گشت زود گزای

1 آن چیست بر آن طبق همی تابد؟ چون ملحم زیر شعر عنابی

2 ساقش به مثل چو ساعد حورا پایش به مثل چو پای مرغابی

1 ای دل، سزایش بری باز بر چنگل عقابی

2 بی تو مرا زنده نبیند من ذره ام، تو آفتابی

1 بیار آن می که پنداری روان یاقوت نابستی و یا چون برکشیده تیغ پیش آفتابستی

2 بیا کی گویی: اندر جام مانند گلابستی به خوشی گویی: اندر دیدهٔ بی‌خواب خوابستی

3 سحابستی قدح گویی و می قطرهٔ سحابستی طرب، گویی، که اندر دل دعای مستجابستی

4 اگر می نیستی، یکسر همه دل ها خرابستی اگر در کالبد جان را ندیدستی، شرابستی

1 جعد همچون نورد آب بباد گوییا آن چنان شکستستی

2 میانکش نازکک چو شانهٔ مو گویی از یک دگر گسستستی

1 این جهان را نگر به چشم خرد نی بدان چشم کاندر او نگری

2 همچو دریاست وز نکوکاری کشتیی ساز، تا بدان گذری

1 مار را، هر چند بهتر پروری چون یکی خشم آورد کیفر بری

2 سفله طبع مار دارد، بی خلاف جهد کن تا روی سفله ننگری

1 ای آن که غمگنی و سزاواری وندر نهان سرشک همی باری

2 از بهر آن کجا ببرم نامش ترسم ز بخت انده و دشواری

3 رفت آن که رفت و آمد آنک آمد بود آن که بود، خیره چه غمداری؟

4 هموار کرد خواهی گیتی را؟ گیتی‌ست، کی پذیرد همواری

1 گل بهاری، بت تتاری نبیذ داری، چرا نیاری؟

2 نبیذ روشن، چو ابر بهمن به نزد گلشن چرا نباری؟

1 ای غافل از شمار! چه پنداری؟ کت خالق آفرید پی کاری؟!

2 عمری که مر توراست سرمایه وید است و کارهات به این زاری!