قصاید و قطعات رودکی سمرقندی

1 تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی شبنم شده‌ست سوخته چون اشک ماتمی

2 ... این مصرع ساقط شده ... کاندر جهان به کس مگرو جز به فاطمی

3 کی مار ترسگین شود و گربه مهربان؟ گر موش ماژ و موژ کند گاه در همی

4 صدر جهان! جهان همه تاریک‌شب شده‌ست از بهر ما سپیدهٔ صادق همی دمی

1 بوی جوی مولیان آید همی یاد یار مهربان آید همی

2 ریگ آموی و درشتی راه او زیر پایم پرنیان آید همی

3 آب جیحون از نشاط روی دوست خنگ ما را تا میان آید همی

4 ای بخارا! شاد باش و دیر زی میر زی تو شادمان آید همی

1 آن که نماند به هیچ خلق خدای است تو نه خدایی، به هیچ خلق نمانی

2 روز شدن را نشان دهند به خورشید باز مر او را به تو دهند نشانی

3 هر چه بر الفاظ خلق مدحت رفته‌ست یا برود، تا به روز حشر تو آنی

1 مرا ز منصب تحقیق انبیاست نصیب چه آب جویم از جوی خشک یونانی؟

2 برای پرورش جسم جان چه رنجه کنم؟ که: حیف باشد روح القدس به سگبانی

3 به حسن صوت چو بلبل مقید نظمم به جرم حسن چو یوسف اسیر زندانی

4 بسی نشستم من با اکابر و اعیان بیازمودمشان آشکار و پنهانی

1 کسی را چو من دوستگان می چه باید؟ که دل شاد دارد بهر دوستگانی

2 نه جز عیب چیزیست کان تو نداری نه جز غیب چیزیست کان تو ندانی

1 آی دریغا! که خردمند را باشد فرزند و خردمند نی

2 ور چه ادب دارد و دانش پدر حاصل میراث به فرزند نی

1 بی قیمت است شکر از آن دو لبان اوی کاسد شد از دو زلفش بازار شاهبوی

2 این ایغده سری به چه کار آید ای فتی در باب دانش این سخن بیهده مگوی

3 تا صبر را نباشد شیرینی شکر تا بید را نباشد بویی چو دار بوی

1 ای بر همه میران جهان یافته شاهی می خور، که بد اندیش چنان شد که تو خواهی

2 می خواه، که بدخواه به کام دل تو گشت وز بخت بد اندیش تو آورد تباهی

3 شد روزه و تسبیح و تراویح به یک جای عید آمد و آمد می و معشوق و ملاهی

4 چون ماه همی جست شب عید همه خلق من روی تو جستم، که مرا شاهی و ماهی

1 دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی آرام و طرب رامده از طبع جدایی

2 صد بار فتادست چنین هر ملکی را آخر برسیدند به هر کام روایی

3 آن کس که ترا دید و ترا بیند در جنگ داند که: تو با شیر به شمشیر درآیی

4 این کار سمایی بد، نه قوت انسان کس را نبود قوت به کار سمایی

1 چمن عقل را خزانی اگر گلشن عشق را بهار تویی

2 عشق را گر پیمبری، لیکن حسن را آفریدگار تویی