شوری نه‌چنان گرفت از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 1
1. شوری نه‌چنان گرفت ما را
کز دست توان گرفت ما را
زهی طروات حسن و کمال از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 1
1. زهی طروات حسن و کمال نور و صفا
که از جمال تو بیناست چشم نابینا
آنچنان داده عشق از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 3
1. آنچنان داده عشق جوش مرا
که ز سر رفته عقل و هوش مرا
نقابی بر افکن ز پی از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 4
1. نقابی بر افکن ز پی امتحان را
که تا بینی از جان لبالب جهان را
چون مهر بر آی بام از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 5
1. چون مهر بر آی بام و ایوان را
بگداز چو موم سنگ و سندان را
خون شد دل پاره پارهٔ از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 6
1. خون شد دل پاره پارهٔ ما
مردیم و نکرد چٰارهٔ ما
جاه دنیا سر بسر نوک از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 7
1. جاه دنیا سر بسر نوک سنان و خنجر است
پا بدین ره کی نهد آنرا که چشمی بر سر است
داند آنکس که ز دیدار از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 8
1. داند آنکس که ز دیدار تو برخوردار است
که خرابات و حرم غیر در و دیوار است
بهشت است آن ندانم از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 9
1. بهشت است آن ندانم یا بهار است
غلط کردم غلط، دیدار یار است
کسی که در رهش از از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 10
1. کسی که در رهش از پا و سر خبردار است
نه عاشق است که در بند کفش و دستار است
چشم من چون به روی از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 11
1. چشم من چون به روی او باز است
در ندانم که بسته یا باز است
مهر بر روی یار باخته از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 12
1. مهر بر روی یار باخته رنگ است
ماه پس از حسن آن نگار به تنگ است