زلف چو مار او کشد در دهن بلا از اهلی شیرازی غزل 59

1 زلف چو مار او کشد در دهن بلا مرا چون نروم که مو کشان می کشد اژدها مرا

2 همچو مگس در انگبین کوشش هرزه میکنم دست ز خویش مگسلم تا تو کنی رها مرا

3 زخم دل از تو تابکی؟ صبر نماند و طاقتم وه چه کنم مگر دهد صبر و دلی خدا مرا

4 با همه آفتاب من از سر مهر طالع است هیچ وفا نمی کند طالع بی وفا مرا

5 کوه بلا چو اهلیم گر نه ز غم بیفکند دست اجل به زور خود کی فکند ز پا مرا