تو مرا اگر نبخشی من و کنج از اهلی شیرازی غزل 1348

1 تو مرا اگر نبخشی من و کنج نامرادی نفسی غم تو بهتر که هزار ساله شادی

2 همه عاشقند یارب چه بلاست این که مارا همه حسرتست و حرمان همه رنج و نامرادی

3 بتو حال خود چه گویم که بحال کسی نیفتی غم کس کجا شناسی تو که دل بکس ندادی

4 بشناس قدر خود را به پری مشو مقابل چه پری که گر بدانی ز فرشته هم زیادی

5 چو تو ایسواد دیده نشدی غبار راهش برو از نظر چو اشکم که ز چشم من فتادی

6 ببلا بساز اهلی که بکوی نازنینان چو لب از وفا گشودی در صد بلا گشودی

7 اهلی دل از وفای تو و بخت خود برید لیکن هنوز می‌کشدش دل سرایتی