1 ای که در عشق صبر فرمائی من ندارم سر شکیبائی

2 بی رخ آنکه جان بدو زنده ست صبر را کی بود توانائی

3 لاله از شرم اوست سوخته دل ماه از رشگ اوست سودائی

4 گفت با چشمش آفتاب که تیغ من زنم یاتو، هان چه فرمائی

5 مه در آیینه فلک چو بدید روی او گفت آه رسوائی

6 نخورم خار او که همچون گل همه بد عهدی است و رعنائی

7 از تو حاصل چونیست جز غم دل از تو دوری به ارچه زیبائی

8 چون محالست صحبت خورشید ماه را نیست به ز تنهائی