گفتی ز زبان سبزه زار از اهلی شیرازی رباعی 623

1 مارا تنی چو صورت دیوار مانده است چشم و زبان و دست و دل از کار مانده است

2 خواهم که بشکنم قفس تن که دور ازو بیهوده مرغ روح گرفتار مانده است

1 بی اختیار ماست که دل بیقرار ازوست ما را چه اختیار بود از اوست

2 تا حسن آن پری است چنان بر قرار خود تنها نه من که هرکه بود بی قرار ازوست

1 بسکه به دل می زنم سنگ که دلدار رفت کار دل از دست شد دست هم از کار رفت

2 حال چه پرسی زمن از هجر سوخت کار به مردن کشید قصه ز گفتار رفت