ایکه بر عاشق نگاه از لطف از اهلی شیرازی غزل 1339

1 ایکه بر عاشق نگاه از لطف و احسان میکنی گوییا بر عاشق خود مردن آسان میکنی

2 آمدی چونسرو و بستان خانه گلشن ساختی گر بنوشی ساغری عالم گلستان میکنی

3 دل بصد جا میرود هرگه ز مجلس میروی جان من بنشین که دلها را پریشان میکنی

4 گنج مهرت چون نهادی در دل ما عاقبت خانه ما بر سر این گنج ویران میکنی

5 بسکه مژگان درازت میخلد در جان من تا نگه کردم مرا صد رخنه در جان میکنی

6 یوسف گمگشته در معنی تویی خود را بیاب نکته یی گفتم اگر سر در گریبان میکنی

7 داغ دل چون غنچه اهلی تا بکی پوشی ز خلق روشنست این نکته بر ما گرچه پنهان میکنی

8 دیوانه نیم من که شدم بسته آن زلف دیوانه تویی خواجه کزین سلسله جستی

9 اهلی ز سگان تو خجل گشت که هرگز لاغرتر از این صید به فتراک نبستی