در ماه روزه سیر از صائب تبریزی دیوان اشعار 417

1 می می چکد از آب و هوای صفی آباد جامی است پر از باده بنای صفی آباد

2 اشرف که بهشت است ازو در عرق شرم بالا نکند سر ز هوای صفی آباد

1 از سر صدق اگر سینه خود چاک کنی فیض صبح از نفس پاک خود ادراک کنی

2 در قیامت گل بی خار ثمر می بخشد نیش خاری که تو از آبله نمناک کنی

1 شانه چون بر زلف خود آن عنبرین‌مو می‌زند در بیابان داغ‌های لاله را بو می‌زند

2 در تپیدن‌های دل عاشق ندارد اختیار بال و پر در شیشه دل آن پری‌رو می‌زند

1 به عشق پاک کردم صرف عمر خود، ندانستم که از تردامنی با غنچه همبستر شود شبنم

1 چهره گل چون بناگوش تو شبنم پوش نیست خط ریحان چون خط سبز تو بازیگوش نیست

2 گر چه در ظاهر بلبل سر گران افتاده است در بساط گل به جز خمیازه آغوش نیست

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را