فریاد که مردم و نگویی از اهلی شیرازی رباعی 473

1 بر صید حرم تیغ مزن زانکه حرام است کار دل صد خسته به یک غمزه تمام است

2 در خیل محبان تو مجنون که شناسد؟ عشاق تو بسیار، بگوییم کدام است

1 چون تو گویی سخن این دلشده را گوش کجا دل کجا عقل کجا فهم کجا هوش کجا

2 پای بوسی زسگت گر دهدم دست بس است من کجا وصل کجا بوسه و آغوش کجا

1 هوای دیدنت ای ترک تند خوست مرا نگاه کن که هلاک خود آرزوست مرا

2 من شکسته چنان تلخ کامیی دارم که آب بی لب تو زهر در گلوست مرا