1 یارب! این اندیشه جانان ز جانم چون رود چون کنم از سینه این آه و فغانم چون رود

2 نقش خوبان را گرفتم خود برون رانم ز چشم آنکه اندر سینه دارم جای آنم چون رود

3 در غمم خلقی که آن افتاده در ره خاک شد من درین حیرت که او بر استخوانم چون رود

4 هان و هان، ای کبک کهساری که می نازی به گام گو یکی بنما که آن سرو روانم چون رود

5 کشتنم بر دیگران می بندد آن را کو بود ای مسلمانان، به دیگر کس گمانم چون رود

6 مردمان گویند، ازو دعوی خون خود بکن حاش لله، این حکایت بر زبانم چون رود

7 ای که پندم می دهی آخر نیاموزی مرا کز دل شوریده شکل آن جوانم چون رود

8 دی جفا کار ستمگر خواندمش، وه کاین سخن از دل آن کافر نامهربانم چون رود

9 گر چه از خسرو رود جان و جهان هر چه هست آرزوی آن دل و جان و جهانم چون رود