پیش سگت چو اشک من لافد از اهلی شیرازی غزل 1376

1 پیش سگت چو اشک من لافد ز مردم زادگی کاینجا بود شرط ادب مسکینی و افتادگی

2 آیینه با رخسار تو خود در مقابل چون کند عکس رخت بازی دهد آیینه را از سادگی

3 جان تا نسوزم پیش تو ننشینم از پا همچو شمع تا زنده ام در خدمتت دارم بجان استادگی

4 از مطرب و ساقی و می بزمت به از جنت بود در جنت اسباب طرب نبود بدین آمادگی

5 اهلی چه در بند غمی آزاده همچون سرو شو کز هرچه در عالم بود خوشتر بود آزادگی