کسیکه او کند از کان که به میتین سیم از عسجدی مروزی اشعار باقیمانده 62

1 خواجه بزرگست و مال دارد و نعمت نعمت و مالی که کس نیابد از آن کام

2 بخلش آنجا رسیده است که نگذاشت شوخ بگرمابه بان و موی به حجام

1 چو کودک سر فرود آرد به حجره بر سر حمدان چنان گردد که پندارم سمار و غست یا جله

2 درآویزم حمایل‌وار یکسر خویشتن را زو به گرد گردن و پشتش کنم آغوش چون بخله

1 قوی قلعه او که خاکش به پاکی چو قلعی ولیکن از او عاجز آذر

2 پر از زرکانی و تیغ یمانی پر از شیر جنگی و ببر دلاور