کی سگت از استخوان من شکار از اهلی شیرازی غزل 586

1 کی سگت از استخوان من شکار من شود قرعه یی می افکنم گر بخت یار من شود

2 خاک من ای گریه از راه سگان او بشوی ورنه دامن گیر آن پاکان غبار من شود

3 من گنه کارم ندارم چشم رحمت از فلک گر شود کاری ز چشم اشکبار من شود

4 گر چه کس بر روزگار من ندارد رحمتی کس نمیخواهم بروز و روزگار من شود

5 غم مخور اهلی که این آتش نماند زیر خاک عاقبت سوز درون شمع مزار من شود