1 موی سپید چیست ندانی زبان مرگ زیرا که هر که دید ز خود ناامید شد

2 دی از زبان حال همیگفت با دلم چیزی که جان ز ترس چو از باد بید شد

3 گفتا که برگ مرگ بساز ارنخفته تا چند گویمت که زبانم سفید شد

4 اوحدالدین توئی آنکس که ملوک از تو جز لطف کفایت نکنند

5 آن تنجنج بسخنهات کنند که در اخبار و حکایت نکنند

6 بلبلان وقت گل از شاخ درخت جز ثنای تو روایت نکنند

7 نه ز تقصیرست ار حق ترا دوستان تو رعایت نکنند

8 آری آن از عدم توفیق است از سر عقل و درایت نکنند

9 دوستان را چو نخواهید آزرد جرم تا کرده خیانت نکنند

10 ورچه صد جرم کنند از سر عفو شکر گویند و شکایت نکنند

11 چون نباشد گنه از حد بیرون گله بیرون ز نهایت نکنند