ما گریه کنان بر سر خاک پدران
1 ما گریه کنان بر سر خاک پدران زین غم که شدند ازین جهان گذران
2 در زیر زمین هم پدران میگریند بر تلخی این زندگی ما پسران
1 ما گریه کنان بر سر خاک پدران زین غم که شدند ازین جهان گذران
2 در زیر زمین هم پدران میگریند بر تلخی این زندگی ما پسران
در بیت اول، شاعر به تصویر رایج و تلخ مرگ پدران اشاره می‌کند: فرزندان (ما) بر سر خاک پدران، در سوگ و اندوه آن‌ها گریه می‌کنند؛ غمِ فقدان، سنگین و گذرا بودن زندگی، اندوه اصلی ماست. در بیت دوم اما نگاه شاعر عمیق‌تر و دردناک‌تر می‌شود: پدران نیز در دل خاک، گریه می‌کنند — نه برای خود، بلکه برای زندگی تلخ و رنج‌آور فرزندانشان. انگار آن‌ها نیز، از آن‌سوی مرز مرگ، نگران ما هستند. پیام درونی: این شعر نوعی همدلی بین نسل‌ها را نشان می‌دهد؛ رنج‌هایی که پایان نمی‌یابند، بلکه از پدر به پسر ادامه می‌یابند. شاعر با نگاهی فلسفی و انسانی، می‌گوید که نه فقط زندگان، بلکه مردگان نیز از وضعیت دنیا ناراضی‌اند.