(در زیر آسمان از صائب تبریزی دیوان اشعار 169

1 می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری جدا می خلد در دیده من هر نفس خاری جدا

2 از متاع عاریت بر خود دکانی چیده ام وام خود خواهد ز من هر دم طلبکاری جدا

1 از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را ناله عاشق بود افسانه خواب ناز را

2 از ریاضت دامن مقصود می آید به چنگ گوشمال آخر شود دست نوازش ساز را

1 شور عشقی کو، که رسوای جهان سازد مرا؟ بی نیاز از نام و فارغ از نشان سازد مرا

2 چند چون آب گهر باشم گره در یک مقام؟ خضر راهی کو، که موج خوش عنان سازد مرا

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟