به تخت عرش ترا چون مقام از اهلی شیرازی قصیده 5

1 عشق جانان راحت جان من بیچاره است آتش دوزخ بهشت مرغ آتشخواره است

2 تا گل رویش شکفت آن سرو دل با کس نماند ور کسی دارد دلی چون غنچه هم صد پاره است

1 دل زنده شوم چون نگرم سیم تنان را جان تازه کند دیدن بت برهمنان را

2 عاشق که در آتش نرود چون زن هندو نامش ننهی مرد که ننگ است زنان را