به پیری، گفتم از دامان دنیا دست بردارم از صائب تبریزی دیوان اشعار 935

1 خامی بود سر از پی دنیا گذاشتن کاین صید رام می شود از وا گذاشتن

2 بی انتظار دامن ساحل گرفتن است چون موج دست بر دل دریا گذاشتن

1 پشت پا زن بر دو عالم تا فلک پیما شوی از سر دنیا و دین برخیز تا رعنا شوی

2 شد حباب از خودنمایی گوی چوگان فنا سعی کن تا در محیط عشق ناپیدا شوی

1 دارم ز اشک گرم دل تاب خورده ای چون خار و خس تپانچه سیلاب خورده ای

2 خون خوردنم تراوش ازان کم کند که من دارم چو لاله ساغر خوناب خورده ای

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را