به پیری چو نوجوانان تا از اهلی شیرازی غزل 670

1 به پیری چو نوجوانان تا کِیَم دل مست مِی باشد؟ جوانی تا به پیری پیری آخر تا به کی باشد؟

2 سخن با کس نمی‌گویم نفس از من نمی‌خیزد مگر در مجلس جمعی که آنجا ذکر وی باشد

3 ز فرمان دل مجنون پریشانند اهل دل پریشانی کشد آن حی که مجنون میر حی باشد

4 چو قولت نشنوم ناصح نصیحت هر نفس تا کی بهل تا یک نفس گوشم به قول چنگ و نی باشد

5 ز داغ لاله‌رخساران به مردن دل بنه اهلی که جز مردن دل ما را دوای درد کی باشد

6 ز عشقت من وفا جستم نه خار از مدعی خوردن چه دانستم که تخم مهر کشتن خار بار آرد

7 چو اهلی بلبل باغ توام خوارم مکن ای گل که نادر این چمن مرغی چو من گر صدهزار آرد