چاه این بادیه از نقش قدم بیشترست از صائب تبریزی دیوان اشعار 1426

1 به دنیای دنی بگذار جسم پای در گل را که نتوان راست گردانیدن این دیوار مایل را

2 مده در عالم پرشور دامان رضا از کف که ساحل می کند تسلیم این دریای هایل را

1 اگر نسیم سحرگاه مهربان بودی ز بوی گل قفسم رشک گلستان بودی

2 عنان گسسته نمی رفت باد پای نفس اگر حضور درین تیره خاکدان بودی

1 پیش چشمم شد روان گر تشنه دریا شدم یافتم جویاتر از خود هر چه را جویا شدم

2 چون الف کز مد بسم الله بیرون شد نیافت محو در نظاره ان قامت رعنا شدم

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟