فرخی یزدی

دوش یارم زد چو بر زلف پریشان از فرخی یزدی غزل 1

غزل 1 ام از 590 غزلیات

خانه / فرخی یزدی / دیوان اشعار فرخی یزدی / غزلیات در دیوان اشعار / غزل شماره 1

1 دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را موبه‌مو بگذاشت زیر بار دل‌ها شانه را

2 نیست عاقل را خبر از عالم دیوانگی گر ز نادانی ملامت می‌کند، دیوانه را

3 در عزای عاشق خود شمع سوزد تا به حشر خوب معشوق وفاداری بود، پروانه را

4 جز دل سوراخ سوراخش نبود از دست شیخ دانه‌دانه چون شمردم سبحه صد دانه را

5 این بنای داد یارب چیست کز بیداد آن دادها باشد به گردون محرم و بیگانه را

6 از در و دیوار این عدلیه بارد ظلم و جور محو باید کرد یکسر این عدالتخانه را

فرخی یزدی

شعر شعر کهن غزل فرخی یزدی

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از فرخی یزدی

1 ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما تا که آزادی بود دربند در بندیم ما

2 خوار و زار و بیکس و بیخانمان و دربدر با وجود اینهمه غم، شاد و خرسندیم ما

1 از روز ازل عاشقی آموخت دلم از عشق چو شمع شعله افروخت دلم

2 تا خاک مرا دهد بباد آتش عشق از دیده نریخت آب تا سوخت دلم

1 آن دست دوستی که در اول نگار داد با دشمنی به خون دل آخر نگار داد

2 دیدی که باغبان جفاپیشه عاقبت بر باد آشیانه چندین هزار داد

1 قسم به عزت و قدر و مقام آزادی که روح بخش جهان است نام آزادی

2 به پیش اهل جهان محترم بود آنکس که داشت از دل و جان احترام آزادی

1 این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند عالمی را کشته تا یک دم هوسرانی کنند

2 آنچه باقی مانده از دربار چنگیز و نِرُن بار بار آورده و سر بار ایرانی کنند

شاعر شعر دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را فرخی یزدی می باشد.

این شعر در قرن 14 سروده شده است.

قالب شعر دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را غزل است

این شعر در دسته‌بندی اجتماعی, شعر فارسی, شعر کوتاه, عاشقانه, می‌نوشی قرار دارد و مضمون اصلی آن اجتماعی, شعر فارسی, شعر کوتاه, عاشقانه, می‌نوشی است.

590 / 1

بنر