نخل امید مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 130

1 نوش این غمخانه در دنبال دارد نیش را شکوه ای از تلخکامی نیست دوراندیش را

2 سوز دل از دست می گیرد عنان اختیار شمع نتواند گره زد اشک و آه خویش را

1 کجروی بال و پر سیرست بد کردار را راستی سنگ دل رفتار باشد مار را

2 کاش بند حیرتی بر دست گلچین می گذاشت آن که می بندد به روی من در گلزار را

1 داد سیل گریه من غوطه در گل بحر را گوهر از گرد یتیمی کرد ساحل بحر را

2 همت سرشار از بی سایلی خون می خورد کز گهر باشد هزاران عقده در دل بحر را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم