آنکس که ز حسن او جلوه گرست از اهلی شیرازی رباعی 83

1 آن کعبه جان سوی خود میخواند از یاری مرا ای گریه در خون جگر آلوده نگذاری مرا

2 بودم من ای خورشید رخ در خاک خواری ذره وش برداشتی از خاک ره با این همه خواری مرا

1 منه بخاک ره ای یوسف آن کف پا را قدم بدیده ما نه عزیز کن ما را

2 تو شمع مجلسی از باده گر شوی سر گرم جگر کباب کنی عاشقان شیدا را

1 زهی ملاحت و خوبی که با تو محبوب است که خشم و ناز و وفا هرچه می کنی خوب است

2 بکن هر آنچه تو خواهی که گر وفا نبود کرشمه های جفا نیز از تو مطلوب است