آنی که بحسن از مه و خورشید از اهلی شیرازی رباعی 619

1 گر ساقی بدمست به خشم از بر ما رفت بدمستی و دیوانگی ازما به کجا رفت

2 دیوانه از اینیم که آن شوخ پری وش چشمی سوی ما کرد که عقل از سر ما رفت

1 از رقیبان تو صد خار جگر هست مرا بجز از درد تو صد درد دگر هست مرا

2 مست آن زلف چه زنام اگر سر برود کافرم گر زسر خویش خبر هست مرا

1 مست می و ساقیم تا نفسی باقی است با می و ساقی مرا کار بسی باقی است

2 گر دلم از دست رفت بهر نثار رهت شکر که بر جان هنوز دست رسی باقی است