1 ای آنکه بنزد عقل فاضلتر از آب حیات خاک پای تو

2 تشویر همی خورد بهشت الحق از مجلس بزم دلگشای تو

3 بگشاده ملک زبان بمدح تو بر بسته فلک میان برای تو

4 افلاک چو ذره ز قدر تو خورشید چو شعله ز رای تو

5 هم باشد دون قدرت ار باشد بر اوج نهم سپهر جای تو

6 خادم ز صداعها که می آرد همچون خجلی است از لقای تو

7 این غله محقری که فرمودند بهر رهی سخن سرای تو

8 فضلی بکن و ازان خشگم ده تا بفزایم ز جان ثنای تو

9 کامروز هم جهان همی کوبند چه خشک و چه تر در آسیای تو